فرهنگ رزاقی

                  




طعم تلخ مجرد

(چاپ دوم)









فرهنگ رزاقى (عبدالحسینى)

رزاقى، فرهنگ، 1322 ـ
     طعم تلخ مجرد / فرهنگ رزاقى (عبدالحسینى). ـ [ویرایش 2]. ـ تهران:
نخل دانش، 1382.
     135 ص.
ISBN 964 - 6948 - 28 - 6
     فهرستنویسى بر اساس اطلاعات فیپا.
     بالاى عنوان: مجموعه شعر.
     چاپ دوم.
     1. شعر فارسى -- قرن 14. الف. عنوان.
7 ط 27 ز / 8058 PIR62/1 فا 8
1381ط 453 ر
1381
کتابخانه ملى ایران33902 ـ 81 م







مجموعه شعر

طعم تلخ مجرد
فرهنگ عبدالحسینى (رزاقى)
ناشر: انتشارات نخل دانش
چاپ دوم 1382 (چاپ اول 1357)
چاپخانه: حیدرى
تیراژ: 1500 نسخه
شابک: 6 ـ 28 ـ 6948 ـ 964
ISBN 964 - 6948 - 28 - 6



فهرست

بر تارک بلندِ بلنداى آفتاب··· 9
در قامت تلاطم··· 13
طنین··· 17
لالائى بلند ستاره··· 21
طعم تلخ مجرد··· 24
بارعام··· 28
در سکوت··· 32
با شب··· 35
پژواک··· 36
جهش··· 43
تمنا··· 45
در شقاوتى جارى··· 48
پل··· 52
در متن سپید یاس··· 53
با تو بودن··· 56
اینک تمام آینه··· 60
من این خرمن گل··· 63
باران درد··· 68
*  در تبانى با شب··· 71
«فلک را سقف...»··· 72
در کوچ··· 77
*  در سوگ آفتاب··· 80
*  تا شعله‏هاى سرکش کبریت··· 81
در رهگذار باد··· 84
*  نقش··· 88
*  خوابت حرام باد··· 90
*  آنک تلاوت آیات سرب··· 94
*  در نبض منکسر··· 96
اینک شتاب··· 99
خواب··· 103
فرود قطره‏ى خون سیاوشان··· 105
در کدورت شب··· 109
به اعتماد آینه··· 111
بازگشت 1··· 115
بازگشت 2··· 117
بازگشت 3··· 120
شب گیر··· 123
جلجتا··· 124


اشاره‏اى کوتاه.
و شاید الزامى:
     اشعار این مجموعه دربرگیرنده‏ى شعرهایى است که در نیمه‏ى
اول سال 1357، اولین مجموعه شعر مثله شده‏ى شاعر بوده است که
تحت همین عنوان «طعم تلخ مجرد» در 2000 نسخه چاپ شده بود.
     آن زمان تیغ تیز روشکفرانِ!! عمله‏ى جور و ستمِ سانسورِ
همیشه‏ى زنجیر و چماق و دشنه، از آن همه، کالبدى کم‏توان را رقم
زده بود. و اینک، اشعار آن مجموعه، آنگونه که قبل از سانسور بوده
است، چاپ مى‏شود، همراه با 7 قطعه شعرى که به تمامى و یکجا سلخ
شده بود، و در این مجموعه با علامت ستاره (*) بازنمایى شده است.
در واقع باید گفت 9 قطعه، که دو قطعه آن به نامهاى «عاشقانه‏ى 1 و
سجاده‏ى 16» در سال 1377 در مجموعه‏ى مستقل «سجاده‏هاى معبد
خون» توسط نشر ثالث چاپ و منتشر شده است. این دو شعر از
مجموعه‏ى حاضر حذف گردید.
     و اما چرا این همه دیر؟
به قول قدما: «بر همگان واضح و مبرهن است» هنرور و به ویژه شاعر
(ناسرسپردگان) هنوز هم مهجور، مظلوم و مغضوبترین‏اند، با تأسف
بسیار.

فرهنگ رزاقى (عبدالحسینى)
زمستان 1380                       




پروشا ، نیوشا ، پریسا و آیدا !
به پاس صبورىِ مهرآجینِ بى‏بدیلتان ، نجیبانه.
پدر : پائیز 1381





هنوز ما را «اهلیت گفت» نیست؛
کاشکى «اهلیت شنودن»،
                                        بودى.
تمام «گفتن»،
                    مى‏باید؛
و «تمامْ شنودن».
بر دلها، مُهر است.
                         بر زبانها، مُهر است.
                                                       و بر گوشها، مُهر است.

شمس تبریزى       
قرن هفتم هجرى قمرى








بر تارک بلندِ بلنداى آفتاب







با جنگل و درخت،
با آب زمزمه‏گر،
                    ـ کوه بى‏بدیل؛
با التهاب شکفتن.
در راستاى رَستنِ پرهاى سرکش پرواز؛
با تفته در تموّج آوازهاى نهفته،
                                             در تردّد گیاه؛
ناگاه،
          ـ آمدى از راه.
چون تابش برهنه‏ى خورشید،
بر غلظت سیاهى سیال شامگاه.
* * *
اى بى‏نهایتِ بخشش،
                    در ریزش بداهت باران!
با من به اوج خواهش فریاد ناشکفته،
                                                  در غرقاب.
با من به انهدام بسته‏ترین تاب پرمخافت گرداب،
با من به متن رَستن و رُستن،
با من به متن بیا.
به حفظ حافظه‏ى پر تحرّک راهى‏ترین،
                                                            کلام رهایى.
با من،
               که مرد تو،
با من،
که مرد سرزمین بى‏کرانه‏ى دنیاى شوق اشراقم.
* * *
آه‏اى تقدّس معناى جارى جانانه،
                              ـ جاودانه،
                                   ـ باز.
در وسعتى ز بى‏نهایت زیباترین کلام
اینک تویى،
                    ـ تو!
گسترده.
مواج؛
بر هرچه،
               ـ در تب توفانى تپش‏هاى خواهشم،
                                                            در راه .
اینک تویى،
زیباترین تغزّل اندیشه‏هاى ناب.
گویاترین سرود سرایش،
بر تارک بلندِ بلنداى آفتاب.

بر من بتاب!
بر من بتاب!




در قامت تلاطم







دستان تو،
تمثیل پاک بارش باران،
                              به روى برگ.
تمثیل اشتیاق شکفتن،
                              به روى گل.
دستان تو،
رؤیاى ارغوان.
طرح تلاطم شبنم.
طرح درخت،
                    ـ باغ،
                    ـ باد،
                    ـ باران.
* * *
باران دست تو،
بر دشت سینه‏ام؛
ـ بر شوره‏زار. ـ
* * *
چشمت دریچه‏ى آواز.
بر شارع شکوه؛
بر پاکناى شرقى.

* * *
شرق شراع چشم تو،
                         ـ خورشید.
* * *
خورشید چشم تو،
                    ـ بر خواب؛
               ـ این خوابهاى خاکى ـ
خورشید چشم تو،
                         ـ بر دست؛
                         ـ این دستهاى قطبى ـ
* * *
آیا نگاه تو،
اندوه چشم مرا،
                         ـ آب مى‏کند؟
در بارش شعاع چشم تو،
                                   خورشید؛
در قامت تلاطم دست تو،
                              طوفان!




طنین






از این دلتنگ باغستان گنگ پرهیاهوى مه‏آلوده،
از این بیراهه‏هاى تیره‏ى دلگیر،
نگاهم عابرى خسته.
دو دستانم:
               ـ دو موج رانده از ساحل
               ـ دو عریانى
               ـ دو سرگردان سردرگم.

صداى زنگى زنجیرهایى
                              ـ در عبور ممتد تک‏تک خطوط محو آئینه
ز دالانهاى تودرتوى یک کابوس،
زند فریاد.
و نقشى سخت مبهم،
                    ـ سخت آشفته،
به بوم خاطراتم رنگ مى‏گیرد.
نمیدانم چه نقشى مى‏خورد بر پرده‏ى پندار.
                                        نمیدانم.
هلا،
          ـ اى مغز مفلوجم!
* * *
ترا اى آنکه بودى آشنا،
                                   ـ با موجهاى رانده از ساحل!
ترا اى آنکه با من نیستى!
با چه احساسى بگویم؟
                         ـ در دیار پرهیاهویى که من هستم،
دیده‏ها را آیتى از آهن و پولاد.
دستها خالى.
قلبها چون تکه‏هاى محکم سنگ است.
* * *
ز راه دور و طولانى،
ز راهى از عبور رهروى خالى،
ز راه در غبارى،
                    ـ یا که در نورى،
نمیدانم کدامین راه؛
ز هر راهى که مى‏آیى،
                         بیا اینجا!
و از این هاى‏هوى باغ و زنجیر و سیاهى‏هاى کابوسم،
به سیر ساده‏اى،
                         ـ در برکه‏ى آرام چشمانت،
مرا،
          ـ مهمان دریاى صداقت کن!
مرا،
          ـ این حجم تاریکى ـ
مرا،
          ـ سرشار نور پاک پاکى کن!
که من در خود،
درون قاب شب،
                    ـ تنها،
                    ـ چه تاریکم؛
که من اینجا،
چه محصورم،
میان حلقه‏اى از سایه‏هاى مبهم و مرموز.
که من اینجا،
                    چه غمگینم.



لالائى بلند ستاره







در بادها،
در بادهاى حادث مسموم،
ناآرمیده‏ترین نام،
                         ـ نام توست.
* * *
نامت رها،
بر قامت لمیده‏ى آوار.
بر طاقت لهیده‏ى آوار.
تا بت شکسته بود،
در یورش شبانه‏ى آن مفرغ سیاه ؛
ـ منفور، منفرد،
                         جادوى مستتر ـ
* * *
اى درد بى‏امان!
اى اضطراب مشدّد!
در اتّصال زایش این لحظه‏هاى سخت.
بر گور دستهاى تو
                    ـ شایق،
لالائى بلند ستاره.
در برکه‏هاى خواب.
تا کى شقایق غمگین،
در سوگْ مرگ ساده‏ى اوراد باد،
                                        ـ برنشیند
شاید دراى قافله،
اینک،
               ـ خطوط مبهم خون پگاه را،
بر گرده‏ى خمیده‏ى خاک،
                              ـ بر نویسد
شاید عبور باد را،
در منطق مناطق ممنوع...
شاید عبور را
بر جاى،
               ـ بر بدوزند .




طعم تلخ مجرد
به پاس اندوه مهربانْ خواهر خوبم
«ماه منیر»                    






و دستهاى تو آن شب،
                         چه دستهاى سردى بود.
و شب،
          چه بوى غربتى مى‏داد .
زمان،
در انعقاد برودت،
                         ـ چنان قدم مى‏زد،
که حدّ فاصل پایان لحظه،
                              تا آغاز،
به قدر طول قامت شبهاى تار یلدا بود.
* * *
کجاست آیت نورى،
که بر مسیر زمانهاى کودکى،
به انحناى نهان،
                    ـ در فضاى حافظه‏ام،
خط سلیسى بود؟
* * *
بیا به حیطه‏ى زهدان روشن خورشید،
بیا به شوکت ذهن پرنده‏ها،
                              سفر کنیم آغاز؛

یکى صدا مى‏زد.

و من،
که با تمامى سرماى دست تو،
                                   ـ در دست،
به یاد خواهر خوبم،
که سنگ قاعدِ بى‏حاصلِ صبورى‏هاست.
به یاد خواهر خوبم،
که حجم غایىِ گسترده‏ى محبّت‏هاست؛
به سیر عاطفىِ استعاره،
                         ـ مى‏رفتم،
به روى پیکره‏ى آبها،
                    مى‏نوشتم:
                                   ـ روز.
به روى پیکره‏ى خوابها،
                         ـ مى‏نوشتم:
                              ـ نور
نوشتم: ـ... آه
* * *
و شب به وسعت هر شب،
                              ـ کمانه در آوار،
تب سیاهى را،
نموده بود آن شب.
و سیب تجربه‏هاى دلم،
                         چه طعم تلخى داشت.




بارعام
براى آن دورترین رؤیا            
که با عشق در من، تنها یک سراب بود







همیشه دیر بود
همیشه دور
* * *
وقتى که آمدم،
هر بار،
هر بار،
               از گرد راه؛
دیگر صداى دور جرس بود،
دیگر صداى باد،
                         ـ که مى‏سرود،
آواى غمگنانه‏ى راهى دوباره را،
راهى که مى‏روم،
               هر بار،
امّا همیشه دیر مى‏رسم.
امّا همیشه دیر مى‏رسم.
* * *
ذهنت،
در انفجارِ عبورِ کدام خاطره بود!
وقتى که دستهاى مضطربم،
در اشتیاق دو دستان ملتهبت،
زیباترین ترانه‏ى ایثار را،
                                   فرو مى‏خواند؟

جسمت چگونه رعشه‏ى طولانى تپیدن را،
در اشتیاق رسیدن به ساحت کبریت،
بر جام دستهایى،
                         ـ همیشه عاشق،
                                             ـ مى‏ریخت؟
وقتى کشاکش اندامت را،
آواى دور جرس،
                    فریاد مى‏کشید.
* * *
نامت تمام،
          مکشوف
راه تو:
               ـ کوچه باغ؛
باهاى هوى مستى هر رهگذار کور.
دیوار جسم تو،
دیوارِ یادگار.

چشمت چگونه بود؟
دستت چگونه بود؟
باغت چگونه؟
               هنگام بارعام.




در سکوت








ببین که بسته شد افق.
شکسته شد صفوف ساده‏ى سپیده‏ها؛
در این عروج ساکت و سیاه.
* * *
و در ظهور خامشى،
               ز بادها.
               ز یادها.
فرازِ این مه غلیظ و تار
                         ـ این جمود آشنا ـ
که بر بسیط خاک ،
                    ـ رفته رفته،
                    ـ ریشه مى‏زند،
نشسته‏ام،
به راه،
          ـ در تألّم از سموم باد هرزه‏گرد.
* * *
کو نگاه آشنا؟
               شب چه ساکت است.
و در سکوت این شب سیاه،
                                   ـ مانده‏ام من و غمى،
که آشناترین ترانه‏هاست؛
                                   با دلم،
که بر سپیده پیله مى‏تند.
و دشتْ  دشتِ  تشنه‏ى دو دست خود،
که بى‏سبب در انتظار چشمه‏هاى پرتلاطم محبّت است.
چه ساکت است، شب؛
                         چه ساکت است.




با شب




دیگر چرا به ابر،
                    ـ نسْپُرم؟
درد عظیم خانگیم را،
کین ابر بى‏شکیب،
تفسیر روشنى است،
بر مرگ هر پرنده‏ى غمگین.
* * *
با شب صداى ماتم خاک از ستاره مى‏آید.



پژواک





صداى غربت غمناک خویش را،
                                   ـ یک روز،
به دشت،
               ـ خواهم برد.
و در پناه صادقانه‏ترین احساس،
به خاک،
               ـ خواهم داد.
و خاک،
به گوش باد بازیگر
و باد،
               ـ به عصمت شنهاى داغ،
                                        ـ خواهد خواند:
که در فضاى سربى این کوچه‏ى عفن آلود،
هوا،
          ـ براى نفس کشیدن نیست.
و جا،
براى زیستن، نیز.
* * *
زمان بدوش مى‏کشد،
                    ـ بار انفجارى را،
و من،
که از تمامى این سایه‏هاى آبستن،
به ابر مى‏مانم،
در انتظار یک جهش از خط زمان هستم.
و یک جرّقه‏ى کوچک.
و یک جرقّه‏ى ناچیز.......
یک انفجار طولانى.
* * *
کجاى فرصت این لحظه‏هاى بى‏برگشت،
مرا تظلّم یک قلب عاشقى خندید؟
مرا تظلّم یک قلب عاشقى زایید؟
کجاى قامت این لحظه‏هاى تاریکى،
لباس عافیت نور مى‏توان پوشید؟


چه ساده بودم من.
زمان کودکیم را،
                    ـ بیاد مى‏آرم؛
که فکر مى‏کردم:
آسمان تا جاودان،
                         ـ آبى است.
مردم شهر،
خانه‏هاشان پُرِ نور.
باغهاشان پُرِ گلهاى صداقت.
همه،
          بى‏هیچ سخن،
آیتى از غایت ایثار و محبّت هستند.
لحظه،
          ـ سرشار.
          ـ و پاک.
* * *
کودکى نقش نوازشگر خوشباورى است.
* * *
آسمان تا جاودان،
                          ـ خالى.
خانه؟
          ـ تاریک.
          ـ و باغ؟
سالهایى است که از زمزمه‏ى رویش احساس،
                                                  ـ تهى است.
* * *
به چه جز باد توان گفت،
                         ـ که در خانه‏ى ما،
سفره‏اى هست،
و نان هست،
و هر چیز،
که در سایه‏ى ادراک زمان.
دست پربار و سخاوتگر این قرن
                              ـ بما بخشیده است،
همه؟
          ـ هستیم
                         ـ دریغ؛
کوچه از زمزمه‏ى عشق،
                              ـ تهى است.
* * *
به چه جز خاک بگویم،
                    ـ دیشب،
یک نفر مرد!!
روى دیوار شقایق،
                    ـ شاشید؟
و گلى را،
               ـ در شب،
به شقاوت،
               ـ بخشید؟
* * *
نفسم سخت گرفت.
دلم از درد پر است.
باید از مسلخ این دخمه‏ى تاریک،
                                   ـ گریخت.
باید از سایه،
                    ـ به خورشید رسید.

فکر پرواز؟
                    ـ گذشت؛
                    پر ِ  پرواز.
سفرى باید کرد.
سفرى باید کرد.




جهش






در فراموشى ترا،
همچون حبابى روى آب آبى برکه،
به دست باد بنیان‏کن،
                    به پوچى میسپارم من.
* * *
بودنى چون آب راکد،
مرده،
          در مرداب.
خفته،
          در گنداب خاموش فراموشى.
دگر کافى است.

تا به کى،
چون شاهدى بر هر عبور هرزه‏اى،
                              هر سو دویدنها؟
سیل باید بود.
باد باید بود؛
               ـ باد توفانزا ـ
صدا؟ نه؛
یک جهان فریاد.




تمنا









من از این مردم بیگانه مى‏ترسم.
من از دیوار هر دیوانه مى‏ترسم.
که این سنگین سیه‏گون سایه‏هاى کور بازیگر،
سواد سرد و ننگین هزاران قرن تاراجند.
* * *
تو اى آرام!
               اى خاموش!
کران بیکران پاک آغوشت.
پناه فصل فصل مرده‏ى دستم.
مرا با خواهشم،
                    ویرانگریهایم،
به عمق خواهشت،
                    آزادگى‏هایت،
پذیرا شو!
که من در سایه‏ى دیوار،
                              مى‏پوسم.
که من در حسرت خورشید،
                    مى‏میرم.
مرا. اى گرم!
اى روشن!
به محراب تنت بنشان؛
نوازش کن.
نوازش کن.
که من بیزارم از این سردى صامت.
که من فریادم از این موسم تاراج.




در شقاوتى جارى







تو اى یگانه‏ترین مهربانِ مهرآموز!
تو اى یگانه‏ى پاک!
مگر نمى‏دانى،
که در خطوط مبهم هر دست،
                         ـ شقاوتى جارى است؟
و در عبور کوچه‏ى ما
                              ـ سنگفرش تنهایى.
حکایت غمبار هجرتى دور است؟
صداى خسته‏ى باد دمنده را،
                         ـ از دور،
مگر نمى‏شنوى؟
صداى خسته‏ى بال پرنده را،
                              ـ در خون؟
دلم براى باد خسته و
                         ـ مرگ پرنده.
                                             ـ غمگین است.
دلم براى آب،
                    ـ بکارت مخدوش ـ
دلم براى خاک،
               ـ داغدار گلگون روى ـ
* * *
من از جلالت اسطوره‏هاى دور از ذهن،
من از قبور رابطه‏هایى عزیز.
حکایت بر باد رفته‏اى دارم؛
و از تمامى آن راه‏هاى نورانى،
غبارْ خاطره‏اى تلخ،
                         ـ مى‏کشم بر دوش.
* * *
ببین،
که آسمان کوچه‏ى ما،
                         ـ در شقاوتى جارى،
براى قلب مرده‏ى ما.
چگونه،
               ـ اشک مى‏ریزد!
ـ پرنده‏اى مى‏گفت.

پرنده دیگر نیست.
پرنده دیگر نیست.
شقاوت لبریز،
                         ـ همچنان،
                         ـ جارى است.



پل

دو دستم را شبى،
                         ـ روى غرور مرده‏ى یک عابرى شبگرد،
میان سینه‏هاى ساکت یک زن،
که جسمش را،
               ـ به پاس مرگ دیرینش،
به پیچ و تابِ هر انگشت،
                    ـ مى‏بخشید؛
میان رخوت شبها،
                    ـ خدا،
                    ـ مرگ صداقتها،
                    ـ و پاکى‏ها،
پلى بستم.



در متن سپید یاس






سرودم را کنون،
                    ـ با اعتبارت.
                    ـ آخرین پیوند!
نثار سنگهاى سرد این اقلیم،
                              ـ خواهم کرد.
ـ نثار قلبهاى مرده و مسخى که میدانیم ـ
بیا با من،
به سیرى تا حلول انجماد نطفه‏هاى خون
و تا اوج غرورى مبتذل،
                              ـ در خامى خوابى طلایى رنگ.
ـ درون ازدحام وحشت جنگل ـ
و در سیر سیاه شب،
تمام اضطرابت را،
ز اندوهى عظیم از هجرت خورشید،
                         ـ با سنگ سیاه شب،
حکایت کن!
که در اینجا،
کسى آیا،
               سرودت را،
کسى آیا.
               سرودم را
براى کودکان.
                    ـ این کودکان مضطرب،
                    ـ تفسیر خواهد کرد؟
سرود زندگى در متن گلهاى سپید یاس.
که ما تنهاترین سربازِ سرگردانِ بى‏سنگر،
پناه از ذهن سبز کودکان مضطرب،
                                   ـ در پاکى خورشید،
                                   ـ مى‏جوییم.
* * *
سفرهایى مرا زین کوچه‏ها،
                              ـ تا اوج سبز رُستنى دیگر،
و تا میعادِ گلهاى سپید یاس،
                              ـ مى‏خواند.




با تو بودن






دستت عبور بود،
وقتى که با بهانه به همراهم آمدى.
وقتى که دست،
                    ـ دست تو،
آواز اشتیاق دست مرا،
                    ـ باز مى‏نمود.
در بستر تهاجم توفان،
در معبر نیاز.


دستت عبور بود،
وقتى که با بهانه به همراهم آمدى.
* * *
دستت عبور بود،
در خوابهاى پریشانى.
در محور سپید تکلم.
در آب.
          آینه.
در خوابگاه عصمت آوازه‏ى فلق.
در گامهاى پر تپش اضطراب من.
دستت عبور بود.
* * *
در دور، دور،
                    که باد،
آواز آبهاى فرو ریختن را،
در بازتاب آینه‏ى چشمهاى بارانیت،
                                             ـ مى‏سرود؛
پرواز من،
در بستر سکون ذهن تو،
آیا کدام خاطره را،
                              ـ باز مى‏نمود.
ذهنت عبور بود.
* * *
در انتظار تو بودم.
با باد آمدى،
هنگام زمزمه؛
همراه عطر یاس،
در کومه‏هاى گم شده‏ى سرزمین تنهائیم.
اینک تمامى خوابم،
رؤیاى آمدنت.

خوابت عبور بود.
* * *
دستم نسیم.
آرام.
آرام و رام.
دستم سکوت را،
                         هرگز نمى‏شکست.
زیرا سکوت،
گویاترین کلام نیاز است،
                              ـ با تو بودن را.
زیرا که آمدنت،
دیگر درون وسعت هیچ واژه‏اى،
                                   ـ نمى‏گنجید.
بودت عبور بود.



اینک تمام آینه






با من که سرکشم،
در قامت بلند؛
در حرمت رهایش آواز.
با من که داغترین شعله‏ام،
گیسو پریش پنجره را،
                              راه؛
در تابش گیاه.


اى نامِ سبز!
اى باد حادثه،
در خوابهاى گریزان کودکیهایم!
اى رویش بلور!
* * *
اینک تمام آینه،
بر رود راه تو جارى.
* * *
من خوابهاى پریشانِ چارسوىِ آبى را،
در جذبه‏ى کشاکش هر ریشه با زمین،
                                   بر گنگى عبور،
روى درخت خاطره،

با چشمه‏سار چشم تو،
                              ـ تعویض کرده‏ام.
* * *
با من که سرکشم،
در قامت بلند؛
بر خط خوب ذهن
تا دور جاى حافظه‏ى روزهاى بارانى،
آواز را تکرار کن؛
                         ـ آغاز را...

اى خوب!
اى سبز!
                    ـ روزهات، همه باران.




من این خرمن گل






تو از کدام راه.
                    ـ غریبانه آمدى؟
تو از کدام راه
                    ـ تمامت خود را،
به وسعت توفان،
رها کردى؟
که این چنین،
                         ـ تمامت این شهر،
براى عصمت آلوده‏ات،
                         ـ غم آلودند.
* * *
تو با کدام رابط خونین،
تو با کدام آیه‏ى چرکین،
به شارع متروک خاک،
به التهاب آینه.
                    ـ رفتى؟
که خاک،
          ـ رنگ گل سرخ پیرهنت
و آینه با آب،
به خود،
          ـ کدورت تاریخ را پذیرفتند؟
* * *
براى وسعت دستان تشنه‏ات!
                                   ـ امروز،
کدام طاقت در خود تپنده را،
                                   ـ با خاک؛
کدام قامت بر پا ستاده را،
                                   ـ با خون؛
به دود،
               ـ به آتش،
به خواب،
                ـ خواهى برد؟
* * *
کنون،
که ذهن خاطى تو،
همه،
               ـ تغزّل گلهاى یاس را،
به خون،
               ـ به خاک،
به اشتهاى نهان،
                         ـ در شقاوت شمشیر،
به سرب،
               ـ مى‏بخشد؛
من این، تمام خرمن گل را،
که در عنایت ذهنم،
به حرمت آواى عشق،
                         ـ مى‏روید،
چگونه،
روى طاقت خورشیدها،
                              ـ بیفشانم؟
که با طلوع ساده‏ى من،
تمام ذهن تو،
در آفتابى گرم،
به رویش گلهاى نور،
                         ـ آویزد؟
* * *
من این، تمام خرمن گل را
                                   ـ کجا بیفشانم؟




باران درد







نامت چگونه،
بر خاطرم نشست؟
نامت چگونه،
در ذهن من،
                    آواز را،
در اشتیاق شکفتن،
                              ـ عقیم کرد؟

آنک دمید خواب؛
بر ساحت سپیده‏ى جارى.
* * *
نامت کجا نشست؟
                    ـ که ننشست دود.
نامت کجا نشست؟
                    ـ که ننشست گرد.
* * *
اى بر عنایت روزم.
                         ـ حکایت اندوه.
بازت تمامت پرواز،
                         ـ در غبار؟

اینک ببار!
بر هر شیار ساده‏ى دستم،
باران درد را،

دستم،
          کشیده‏ترین راه‏هاى بارانى است.
اینک ببار.




   در تبانى با شب





پس از تلفظ گیجى میان فاصله‏هاى عمیق تنهایى،
پس از تبانى شب با گلوله‏هاى دست‏آموز،
من از کدام صبح صادق و شفاف،
من از کدام لحظه‏ى پر اوج
براى رَستن آوازهاى زنجیرى،
                                   از انعقاد قفل،
ترانه‏اى خوانم؟



«فلک را سقف...»
به جاودانه ابرمرد شعر: حافظ





تمام شب نگاهم پاى روزنهاى بسته،
در دیار لاله‏هاى خفته‏ى غمگین،
                                   سفر کردم.
تمام شب،
به روى راه‏هاى تیره،
                         در عمق نفسهاى سیاه شب.
هزاران سنگلاخ وحشت و تردید،
                                        در راهم؛
ازین سوى افق،
                    ـ تا نقطه‏هاى روشنى،
                    ـ کان روزهاى دور و طولانى،
به ذهن ساده‏ى شبها،
                              مقرر بود.
* * *
تمام شب،
نفس در سینه‏ام، آواى تلخى،
ـ در عمیق مرگبار زندگى،
                              ـ با خوابهاى خیره در خوناب ـ
و با تاب تپش‏هاى دلم،
ـ طعم تمام وحشتِ تنهایى‏ى این عابرانِ خسته‏ى خاموش
در خونم،
چو آوار غمى،
ـ روى غرورى مرده،
                              ـ سنگین بود.
* * *
تمام شب،
غم تنهائیم را،
ـ باز در گوش تمام بادهاى عاصى و سرکش،
سخن گفتم.
مگر شب را،
نهایت روزهاى روشنى،
                                   ـ در راه؟
تمام وعده‏هایت را،
«بیا تا گل برافشانیم و مى‏در ساغر اندازیم»،
بدوش کودکیهایم سپردم،
                                   ـ تا تماس نفرت ذهنم.
مگر آواى سرخ و سربى‏ى امروز را،
                                             ـ در پى،
به راه وسعت این لاشه‏هاى گنده در خوناب،
سرود سبز فردایى؟

دلم مى‏خواهد این پروانه‏هاى بسته‏بال خسته را،
ـ دور از تمام پستیت،
               ـ اى صبح کاذب!
               ـ اى فریب ناجوانمردانه!
               ـ اى ما را براه خود کشانده تا بدین تنهایى غمبار،
               ـ غرقه در غوغاى خون و
                                        وحشت زنجیر.
کشانم پر، به اوجى،
                    ـ در فضایى،
                    ـ بى‏نهایت دور.

دلم مى‏خواهد از پروازهاى هر زمانى،
ـ زندگى را لاى انگشتان خود.
ـ تا لحظه‏هاى انفجارى سخت،
                                                  بفشارم.
* * *
چه کس اینجا،
درون پهنه‏ى تاریخ،
                              ـ برخیزد
و دستش را،
میان دستهاى من،
نشاند،
               ـ تا طلوع وحدت جاوید گاهى در تفاهم.
و در پاى تظلّم‏هاى این شبهاى بس تیره،
«فلک را سقف بشکافیم و طرحى نو دراندازیم»

چه کس با من،
سخن از نور مى‏گوید؟




در کوچ






بر دلم، اندوه من،
ـ میراث خواب عابرى در کوچه‏هاى پرت تنهایى است.
در نگاهم،
               جاى پاى هجرتى منقوش.
اى نگاهت،
               جاى پاى رجعت پاک پرستوها!
در هواى آن صداى خفته در آئینه‏ى خورشید،
راهِ تا باغِ سحر را،
تا دیار زجرتى بیهوده،
                              پیمودم.

* * *

این سحر،
          ـ معتاد عزلت‏هاى تاریک و سیاه شام افیونى است.
* * *
اى تو چون آوار غم بر سینه‏ام،
                                   سنگین!
با تمام غربتت،
                    ـ در قامتم
                                        ـ جارى!
تا زلال چشمه‏سار روشن باران،
از کدامین پلّه،
                         ـ شاید!
راه را آغاز؟
از کدامین سوى باید،
                              ـ رفت
                              ـ تا پرواز؟
* * *
در فضا، دارد صداى خش خش زنجیر مى‏آید،
ـ و دارد باد، مى‏آید،
ـ و دارد، بوى ننگ و نفرت و خونابه مى‏آرد.
* * *
با تمام قدرتم،
                         در قفل.
بر تمام فکرتم،
                    پرواز



   در سوگ آفتاب
بر مرگ جلال آل احمد


با من تو اى غریب!
اى رسته از مخافت این کوچه‏هاى درد!
دور از لجاجت زنجیرهاى سرد!
از پچ‏پچ پرنده‏ى قاصد،
                                   ـ سخن مگوى!
شب،
          ـ این قصیده‏ى سردرگم و سیاه،
اندوه مرثیه‏اى است،
در سوگ آفتاب.



   تا شعله‏هاى سرکش کبریت









آن شب خطوط سبز نیازى دوباره با من بود.
آن شب که عابر مستى،
در رهگذار پرملامت بادى گریزپاى،
بر خاطرات مرده‏ى من،
کبریت مى‏کشید.
* * *
من با تمامیم،
                         از آرزو  لبریز،
با آنکه با غرور،
روى خمود ماتم خاک زمین ماه،
                                   آواز خوانده‏ام،
شکل تهاجم شب را،
در بندبندِ خاطر خود، باز دیده‏ام؛
شکل عبور دانه‏ى رنگین آهن و پولاد.
شکل فزایش ماتم؛
                         ـ گرایش باروت.
* * *
آیا شعاع روشن خورشید،
بر انعطاف سرخ شفق،
با ساده‏ى سپیده‏ى موعود،
در امتداد بارش این لحظه‏هاى درد،
مرده است؟
* * *
شب در نمود ساکت فکرم،
همواره ضابط فریاد بوده است.

آن شب خطوط سبز نیازى دوباره،
                                                  در ذهنم،
تا شعله‏هاى سرکش کبریت.
فریاد مى‏کشید.




در رهگذار باد
براى احمدرضا دریائى




بى‏تو اى آینه‏وارى که به رخساره‏ى خود،
قامت قدرت فریاد مرا،
                              ـ مى‏شکنى!
من تمامییت خود را،
به تمامییت خورشید،
                              ـ درآویخته‏ام.
و نه هرگز، دل خود را،
به شیار خط تاریخى تو،
نقش فریبنده سرابى که تو خود ساخته‏اى،
                                        باخته‏ام.
* * *
من نه دیوار بلندم که خرابیش،
                                   ز پى.
من نه توفان دل آکنده‏ى دریام،
                                   که خوابیش،
                                                  ز پى.
من تمام تپش طاقت توفان و،
                                   ـ قدِ قامت دیوار بلندى هستم؛
که توام هیچ،
                    ـ به سیرِ خط در کام غباریت،
                                                  ـ نشناخته‏اى.
* * *

من که چون فطرت خورشید به جاویدیى نورم،
                                                  جارى.
من که در تهنیت دست صمیمانه‏ى خویش،
به پرنده:
               ـ پرواز.
به سپیده:
               ـ آغاز.
و به تاریکى‏ىِ شب، پنجره‏اى بخشیدم،
که از آن،
               نور بریزد،
                              بر شهر
با تو چونم، چو درآویزیىِ ساحل با موج،
                                             نستیزم؟
تو که چون گستره‏ى نقش رها در باغى،
و گل و بوته‏ات از سرخى‏ى خون دل اجدادى‏ى من،
                                             رنگین است
* * *
من که در رهگذر باد،
چو باران،
               چون ابر،
فکر نازایى جنگل هستم.
دشت تف کرده‏ى شب را،
ز چه با خود نکشانم،
به سریر رخ بارانى‏ى روز؟
* * *
من در آغوش تو اى آینه وار!
من در آغوش تو اى رخوت بیداریىِ خواب‏آلوده!
دست دریائىِ خود را،
ننهم، در کف تارا جگر فرصت باد.
ننشینم، در راه.
من تمامییت خود را،
به تن طاقت خورشید،
                              ـ گره مى‏بندم.



   نقش

براى سرخ گل خونین این باغ، خسرو
که این شعر را گه‏گاه زمزمه مى‏کرد.





در عمق خوابهاى سنگین،
فریاد شاخه‏هایى،
                         در بادهاى سربى.
نقش سیاه خون بود،
بر گیجگاه دیوار،
تا حیطه‏ى مترسک،
این پاسدار سنگى،
                         بر حرمت میادین.
* * *
در قلب کوچک ما،
آواز خاک بود و،
                              آغاز سبز رُستن.




   خوابت حرام باد







در پیچ و تاب خنجر،
درهاى هوى زنجیر،
در خوابگاه خوناب،
در آب،
ـ گسترده‏ى سراب ـ
دیگر عبور چیست؟

* * *

آیا عبور دست تو،
در بادهاى توفانى،
در راه‏هاى بارانى،
از ژرف ظلمت این خوابْ دخمه‏هاى بى‏برگشت.
آواز دست بسته‏ى ما را،
با خود چگونه خواهد برد؟
تا موجهاى جارى مواج.
تا حاجتى ز رَستن این خوابهاى زنجیرى.
با خود، چگونه...
* * *
با خود چگونه خواهد برد؟
آغاز التهاب عطشناک گامهایم را؟
تا وسعت تراکم ریزش.
تا حیطه‏ى تمدّد خورشید.
* * *

بر پیکرم عبور نشئه‏ى تلخى است.
* * *

خوابت حرام باد!
بیگانه مرد،
                    با دستهاى خونیت.
خوابت حرام.


خوابم حرام،
               ـ هاى!
تا لحظه‏ى شکفتن.
تا لحظه‏ى قیام.
خوابم حرام.
* * *
میعاد در ظهور است.




   آنک تلاوت آیات سرب






اینک من از فراز تهاجم،
اینک من از فراز یورش مسموم باد،
اینک من از هجوم،
                         مى‏آیم،
و بال خاکى خون را،
در بازگشت قدمهاى صامت مردان،
از صحنه‏ى نبرد،
بر چهارسوى پهنه‏ى پرواز
                         مى‏گسترانم.
* * *
اى خاک منحصر!
اى باد ساکت سیار!
آنک تلاوت آیات سرب.
آنک مرور صفحه‏ى آهن
                              بر گرده‏ى ولادت آتش.
آنک غبار.
* * *
پشتم کتیبه‏ى شلاق.
بر آتشم بگیر!




   در نبض منکسر








با بازتاب خاطره،
بر خطّ سرخ انفجار
راهى نمانده که در خواب،
                                        ـ نگذریم.
* * *
در خوابْ خاطرِ یک اضطراب گنگ،
ماییم و
               ـ پاى بسته.
ماییم و
               ـ فکر خسته.
طرحى براى یورش.
طرحى براى بارش.
طرحى براى عصیان.
طرحى براى آتش.
* * *
اینک،
               ـ تمامَتِ توفانِ منتظر،
بر نبض انکسار،
در دستهاى تو،

تخمیر مى‏شود.

من با کدام سلسله،
                    ـ در انقباض دست تو،
                                        ـ فریاد مى‏کشم؟
دست تو بسته
                    ـ گلوگاه آب را.




   اینک شتاب






اینک شتاب کن!
اینک شتاب.

باد از کدام سوى،
                         اینگونه پرتپش
                         اینگونه پرتلاش
آغاز انفجار نیازى نهفته را،
در خطّ حادثه،
                         اعلام مى‏کند؟
* * *
چشمم دریچه و،
                         ـ دستم نیاز.
* * *
با من عبور کن!
از مرزهاى بسته.
از مرزهاى آهن.
از مرزها.


اینک شتاب!
دارد غروب،
مى‏آید این زمان،
در پاى کوره راه.
اینک شتاب کن!
گم کرده‏ام پگاه.
* * *
خورشید مرده بود،
                         ـ انگار ـ
آنگه که رام،
               آرام،
               مى‏آمدى ز راه.
ـ گسترده، بر کسالت آوار. ـ
* * *

خورشید مرده است،
وقتى تو نیستى!
وقتى که مرده،
                         ـ راه مى‏روى!
وقتى که مرده،
                    ـ دست مى‏زنى!
وقتى که مرده،
                    ـ فکر مى‏کنى!

وقتى تو نیستى،
خورشید مرده است.
اینک شتاب کن!
در پیچ و تاب رُستن.
در پیچ و تاب.
اینک شتاب.




   خواب






تو با فزایش شب،
                         ـ آمدى ز راه.
و شب ز آمدنت،
تمامى‏ى روزم شد.

دریغِ خواب طولانى؛
که در خطوط مبهم تاریکى،
عبور آسان نیست.
* * *
چگونه باید رفت؟
ازین خوابگه،
                    ـ زین سرداب؟
چگونه، باید رفت؟

دیارِ دورِ منتظر!
کجاست میعادگاه!
که سرزمین من اینک،
ز خواب،
               ـ خوناب است




فرود قطره‏ى خون سیاوشان
براى منوچهر رزاقى



باید به راه،
آموخت،
اینک چگونه،
               ـ شاید! ؛
فانوسى بود،
خورشیدوار.
روز،
دارد نیاز،
آواز را.

نور،
پاشیده بر پگاه.
* * *
باید گذشت.
باید که خوابْ خاطرِ سنگین راه را،
                                             بر دوش،
ـ آن افتخار هزاران ستاره را،
بر تارک درخت کهنسال قرنها ـ
انداخت،
               در دیگ یک خرند*،

* در نواحى غرب ایران، به ویژه در زادگاه من «تویسرکان» کشاورزان در جایى
مناسب گودالى حفر کرده و آن را از کود انسانى پر مى‏کنند، سپس با خاک مخلوط
نموده و در مزارع مورد استفاده قرار مى‏دهند. مردم در اصطلاح این گودالها را خرند
مى‏گویند. اما در کتابهاى لغت، ردیف، قطار و چیزى را در پهلوى هم چیدن آمده
است.
در سطل صابر این خاکروبه‏ها.
باید گذشت؛
از روى این تعفن تاریخى سیاه.
* * *
خورشید مى‏شکوفد،
                         ـ آى!
اینک که قامت بر پا درخت خانه‏ى ما را،
                                        غربیل مى‏کنند،
در زیر ظلمت پنهانى غبار.


خورشید مى‏شکوفد؛
از هر فرود قطره‏ى خون سیاوشان.
* * *
دارد صداى رویش آوازهاى گم شده‏اى را،
مى‏آورد نسیم؛
از پاى هر جوانه‏ى نوزاى دیرپاى.
* * *
شب از نمود خامش خود.
                              ـ شرم مى‏کند؛
وقتى که روز،
آواز سر دهد.




در کدورت شب








بر توده مى‏گذرد،
حجم سترگ خواب.
ـ بیتوته‏هاى غم گرفته‏ى متروک ـ
در اتّفاق مستى این شامهاى ویرانى.
و گامهاى مضطربم،
بیهوده ذهن ساده‏ى خورشید را،
به میهمانى دستهاى منتظرت،
آواز مى‏دهند.

شب در کدورت خود،
                         ـ تاب مى‏خورد.
و خواب،
تنها رسالت این قلب‏هاى تاریک است.
* * *
اینک تو از کجاى لحظه‏ى پرواز،
                                   مى‏آیى؟
که این چنین غریب،
                              مى‏نمایى؟




به اعتماد آینه
براى عزیزم: مصطفى فتحى



با من،
               ـ تو در کمانه‏ى آوار.
               ـ در کشاله‏ى اندوه،
تا دوردست خاطره‏هایى پریده رنگ،
در انکسار ذهن،
مى‏تازى.
با شب؛
               که خواب را،
آرامتر، اجابت یک استحاله مى‏داند
و خواب؟
هستى به ته رسیده‏ى راه است،
مردن،
          ـ درون پیله‏ى تنهایى عبور.
* * *
دستم نیاز رویش دستان پرتوانت را،
                                        حس مى‏کرد؛
آنگه که مى‏گذشت،
بر تارک تحرک فریاد.


و باد!
دیگر، به هیئت توفان،
                                   ـ مرا،
                                   ـ ترا،
در خویش مى‏فشرد.


و باد!
دیگر به هیئت آتش،
                         ـ مرا.
                         ـ ترا،
در خویش مى‏شکفت.
* * *
تنداب!
تندر!
اینک دمیده‏ترین آتش شکفته‏ى راهم،
               ـ نثار قامت برپا ستاده‏ات بادا.
* * *
* * *
ما از مزار له شده‏ى دستهاى بالنده،
و از لجاجت خاموش خاک،
                              مى‏آییم.
و قاب پنجره.
ـ در زخم قلب ما،
راهى است،
               به اعتماد آینه،
               در غایت شکوفایى.




بازگشت   1
براى نازنینم نصرت رحمانى
که این سان ساغرِ تنهایى و خواب مرا شکست


اینک،
دوباره،
                    ـ مى‏آید.
در کوچه‏ها،
در کوچه‏هاى صامت و تنها،
                              صدا
صداى جارى گامم؛
سنگین.
ستبر،
               ـ که مى‏شکند،
دیوار ذهن کهنه‏ى شب،
ـ دیوانه پیرِ کورِ کسالت ـ را،
در پرسه‏هاى خامشِ در باغهاى ملالت.
* * *
اینک،
دوباره،
          مى‏آید،
فریاد نیلبک،
از کومه‏هاى قدرت دستم،
                              عازم.
                              عظیم،
خون شکفته‏ى جارى،
بر راستاى تفته‏ى رگهاى تشنه‏ى این دشت.




بازگشت 2







آه‏اى تو!
               تو!
               ـ ا زکدامین تبار،
درون هسته‏ى فکرت،
                    ـ شراب مى‏نوشى؟
که مست کهنگیت،
                    ـ در شراع چشمانم،
عبور مرده‏ىِ بر، آبگند خونین است.
و بر جنازه‏ى فرعونِ خاک خاموشم،
عتیقِ دست تو،
               ـ آن گونه سخت،
به مومیایىِ این کوچه،
                    ـ پیوسته است،
که خوابْ تحفه‏ات،
                    ـ آنک:
صلابت سربین.
هواى فاسد آهن.
فضاى خسته‏ى باروت.
* * *
فرود نیش تب‏آلود پستِ «آنوفل»،
عتیقِ دست تو،
               ـ بر شانهْ شاخه‏ى باغم.
* * *
تو از کدام تبارى؟
که بر دیار تو،
                    ـ انگشتهاى یائسه، مى‏رانند.




بازگشت  3








به پایمالى خوابت، چنین غریب،
دوباره مى‏آید،
بر وسعت کبیر نبردم،
                              صدا؛
صداى غرّش رعد قبیله‏ى ساطور.
شعاع تابش برق عشیره‏ى خورشید.

صداى نعره‏ى گامم،
                    سنگین.
                    ستبر،
ـ که مى‏شکند،
دیوار ذهن کهنه‏ى شب،
ـ دیوانه پیرِ کورِ کسالت ـ را،
در پرسه‏هاى خامشِ در باغهاى ملالت.
* * *
اینک،
دوباره،
               ـ مى‏آیم.
و با نیاز آمدنم،
بهارِ رویش دستم،
                         ـ ز باغ بیدارى،
به خویشْ حاجتِ در خود تپیدنم،
                              ـ آنسان،
به جلوه‏هاى شفق،
                    ـ در خطوط گرم سحر،
وسیع خواهم شد،
که در حرارت سوزان نبض آئینه،
سُلاله‏ى روز شکفته را،
                         ـ مانم

دوباره مى‏آیم.
دوباره مى‏آید.
دوباره مى‏آییم.
دوباره...




شب گیر



طلوع دست تو
                         اینک:
                                        غروب
نمود خامُش شب،
شروع شارع تب،
                    بر مصب پیشانى.
شیوع رابطه،
                    با مرگ.
                    با مرداب.

غروب دست تو،
                              اینک، تمام،
                                                  غم



جلجتا
براى دوست و استادِ ارجمند: دکتر اسماعیل خویى





بر بازوان خسته‏ى خاکسترین خاک،
ـ دیرینه سال خاطر خاموش،
                         مدهوش،
                                   رازدار ـ
بر دشت گُر گرفته‏ى متروک،
بر سنگوارْ فرصت ریزش،
بر کوچه،
               ـ بر طلوع،
آیات التهاب غریبى است،
                              ـ در عبور.
آغاز انفجار عظیمى است،
                         ـ در ظهور.

اى رهگذار!
اى پر غرور!
               ـ مرد.
اى خشم!
اى انفجار!
برخیز،
               ـ خیز بردار،
                         ـ فواره‏وار.
                         ـ بى‏فرصت سقوط ـ
اى رازدار!
طوفان انتظار!
برخیز!
با جامهاى کشاکش،
در گردگاه چرخش فریاد.
* * *
اینک در این عبور،
سوداى هیچ رنگ
                    در پیچش نبرد،
آئینه‏هاى قامتِ فریادِ طاقت ما را،
رنگین نمى‏کند؛
سرخیم،
               ـ سرخ.
خونیم،
               ـ خون.
گلواره خونْ نواىْ سرودیم،
                              ـ سرود.
آواره رود،
ز اقصى نقاط خواهشِ رُستن،
                              رَستن،
حاجت،
          ـ به رستخیز،
                         خیز،
برخاستن.
راندن،
          ـ ز مسند هجوم،
بر خوابگاهِ خوناب.
* * *
اینک، کلام،
تنها کلام،
          ـ واژه،
تمثیل،
          ـ استعاره.
                    ـ و تصویر.
پیمانه‏هاى قدرت دستان قائم ما را،
مملو نمى‏کند.
تسلیم نیست،
               بر واژه،
                              ـ بر کلام.
سیلیم!
               ـ سیل،
قامت کشیده،
توفنده.
ویرانگراى،
               ـ ویرانگر.

سرخیم.
          ـ سرخ.
رقصنده بال.
جارى.
          ـ مواج.
با قلبهایمان،
                    دریا،
                    دریا.
                    دریا.
گسترده،
همواره. شرب.
               ریزش.
               زایش؛
خاکسترین زمینِ خسته‏ى فرتوت را،
                                   سیراب.
* * *
خورشید،
آواره‏تر،
                    ـ عظیم‏تر.
همیشه.
همیشه.
در زیر ناخن من،
                    گیج مى‏خورد.

آرى.
آرى،
اى رازدار!
توفان انتظار!
در هر کلاله‏ى انگشتهاى بسته‏ى ما،
نیروى انفجارِ بى‏نهایتِ خورشیدى است،
                              در حال انهدام.

اى انحناى هرچه چاوش مستانه!
بر روىِ بامهاى غرورى شکسته،
                              ـ خرد!
اى مبتذلترین سرود!
سیاه دوده‏ى آهن
براده‏ى خنجر
               در نهرهاى خاکستر
اى بارش حرام!
                         برهرچه حُر،
                         بر هرچه حرمت!

چونین منم،
               که تاب من از ورطه‏ى خیال،
                                        ـ دور،
چونین منم،
                    ـ که دست من از سایه‏سار رخصت پرواز،
                                                                 ـ باز.
بادم
          ـ در اهتزاز.
رودم!
توفنده، باز.
چونین منم،
کندیشه نیست،
               اینک مرا.
جارى شوم،
بر هرچه هرز،
بر هرچه، چاک چاک،
چالابهاى پر تعفن،
                    ـ مرداب وار.

خویشم.
خورشیدگون،
                    اندیشم.
ایثارم.
          ـ ایثار.
تابنده،
          ـ ناب.
* * *
اینک. نه نور،
               تابش،
                    ریزش، ـ حتى ـ
آوارِ بارِ قدمهاى شارقِ ما را،
                                   راضى نمى‏کند.
خشمیم!
          ـ خشم.
راهى،
          ـ رها.
دیوانه،
          ـ دیوانه،
                         ـ دیوانه.
* * *
آى!هاى!
اى رهگذار!
               ـ پر غرور مرد!
اى انفجار!
دریاب،
               ـ دریاب،
که سرزمین من اینک
هر تکّه،
          ـ تکّه،
چون کوهى است
جلجتایى،
که در آن، مصلوبیم،
                         ـ مصلوب.

ما را تو! دریاب،
اى خشم!
               ـ اى خروش!
دریاب!






     شب در نمود ساکت فکرم
     همواره ضابط فریاد بوده است
                         * * *
     آن شب خطوط سبز نیازى دوباره در ذهنم،
     تا شعله‏هاى سرکش کبریت
     فریاد مى‏کشید.
                                        نقل از صفحه 83








طعم تلخ مجرد

(چاپ دوم)









فرهنگ رزاقى (عبدالحسینى)

رزاقى، فرهنگ، 1322 ـ
     طعم تلخ مجرد / فرهنگ رزاقى (عبدالحسینى). ـ [ویرایش 2]. ـ تهران:
نخل دانش، 1382.
     135 ص.
ISBN 964 - 6948 - 28 - 6
     فهرستنویسى بر اساس اطلاعات فیپا.
     بالاى عنوان: مجموعه شعر.
     چاپ دوم.
     1. شعر فارسى -- قرن 14. الف. عنوان.
7 ط 27 ز / 8058 PIR62/1 فا 8
1381ط 453 ر
1381
کتابخانه ملى ایران33902 ـ 81 م







مجموعه شعر

طعم تلخ مجرد
فرهنگ عبدالحسینى (رزاقى)
ناشر: انتشارات نخل دانش
چاپ دوم 1382 (چاپ اول 1357)
چاپخانه: حیدرى
تیراژ: 1500 نسخه
شابک: 6 ـ 28 ـ 6948 ـ 964
ISBN 964 - 6948 - 28 - 6



فهرست

بر تارک بلندِ بلنداى آفتاب··· 9
در قامت تلاطم··· 13
طنین··· 17
لالائى بلند ستاره··· 21
طعم تلخ مجرد··· 24
بارعام··· 28
در سکوت··· 32
با شب··· 35
پژواک··· 36
جهش··· 43
تمنا··· 45
در شقاوتى جارى··· 48
پل··· 52
در متن سپید یاس··· 53
با تو بودن··· 56
اینک تمام آینه··· 60
من این خرمن گل··· 63
باران درد··· 68
*  در تبانى با شب··· 71
«فلک را سقف...»··· 72
در کوچ··· 77
*  در سوگ آفتاب··· 80
*  تا شعله‏هاى سرکش کبریت··· 81
در رهگذار باد··· 84
*  نقش··· 88
*  خوابت حرام باد··· 90
*  آنک تلاوت آیات سرب··· 94
*  در نبض منکسر··· 96
اینک شتاب··· 99
خواب··· 103
فرود قطره‏ى خون سیاوشان··· 105
در کدورت شب··· 109
به اعتماد آینه··· 111
بازگشت 1··· 115
بازگشت 2··· 117
بازگشت 3··· 120
شب گیر··· 123
جلجتا··· 124


اشاره‏اى کوتاه.
و شاید الزامى:
     اشعار این مجموعه دربرگیرنده‏ى شعرهایى است که در نیمه‏ى
اول سال 1357، اولین مجموعه شعر مثله شده‏ى شاعر بوده است که
تحت همین عنوان «طعم تلخ مجرد» در 2000 نسخه چاپ شده بود.
     آن زمان تیغ تیز روشکفرانِ!! عمله‏ى جور و ستمِ سانسورِ
همیشه‏ى زنجیر و چماق و دشنه، از آن همه، کالبدى کم‏توان را رقم
زده بود. و اینک، اشعار آن مجموعه، آنگونه که قبل از سانسور بوده
است، چاپ مى‏شود، همراه با 7 قطعه شعرى که به تمامى و یکجا سلخ
شده بود، و در این مجموعه با علامت ستاره (*) بازنمایى شده است.
در واقع باید گفت 9 قطعه، که دو قطعه آن به نامهاى «عاشقانه‏ى 1 و
سجاده‏ى 16» در سال 1377 در مجموعه‏ى مستقل «سجاده‏هاى معبد
خون» توسط نشر ثالث چاپ و منتشر شده است. این دو شعر از
مجموعه‏ى حاضر حذف گردید.
     و اما چرا این همه دیر؟
به قول قدما: «بر همگان واضح و مبرهن است» هنرور و به ویژه شاعر
(ناسرسپردگان) هنوز هم مهجور، مظلوم و مغضوبترین‏اند، با تأسف
بسیار.

فرهنگ رزاقى (عبدالحسینى)
زمستان 1380                       




پروشا ، نیوشا ، پریسا و آیدا !
به پاس صبورىِ مهرآجینِ بى‏بدیلتان ، نجیبانه.
پدر : پائیز 1381





هنوز ما را «اهلیت گفت» نیست؛
کاشکى «اهلیت شنودن»،
                                        بودى.
تمام «گفتن»،
                    مى‏باید؛
و «تمامْ شنودن».
بر دلها، مُهر است.
                         بر زبانها، مُهر است.
                                                       و بر گوشها، مُهر است.

شمس تبریزى       
قرن هفتم هجرى قمرى








بر تارک بلندِ بلنداى آفتاب







با جنگل و درخت،
با آب زمزمه‏گر،
                    ـ کوه بى‏بدیل؛
با التهاب شکفتن.
در راستاى رَستنِ پرهاى سرکش پرواز؛
با تفته در تموّج آوازهاى نهفته،
                                             در تردّد گیاه؛
ناگاه،
          ـ آمدى از راه.
چون تابش برهنه‏ى خورشید،
بر غلظت سیاهى سیال شامگاه.
* * *
اى بى‏نهایتِ بخشش،
                    در ریزش بداهت باران!
با من به اوج خواهش فریاد ناشکفته،
                                                  در غرقاب.
با من به انهدام بسته‏ترین تاب پرمخافت گرداب،
با من به متن رَستن و رُستن،
با من به متن بیا.
به حفظ حافظه‏ى پر تحرّک راهى‏ترین،
                                                            کلام رهایى.
با من،
               که مرد تو،
با من،
که مرد سرزمین بى‏کرانه‏ى دنیاى شوق اشراقم.
* * *
آه‏اى تقدّس معناى جارى جانانه،
                              ـ جاودانه،
                                   ـ باز.
در وسعتى ز بى‏نهایت زیباترین کلام
اینک تویى،
                    ـ تو!
گسترده.
مواج؛
بر هرچه،
               ـ در تب توفانى تپش‏هاى خواهشم،
                                                            در راه .
اینک تویى،
زیباترین تغزّل اندیشه‏هاى ناب.
گویاترین سرود سرایش،
بر تارک بلندِ بلنداى آفتاب.

بر من بتاب!
بر من بتاب!




در قامت تلاطم







دستان تو،
تمثیل پاک بارش باران،
                              به روى برگ.
تمثیل اشتیاق شکفتن،
                              به روى گل.
دستان تو،
رؤیاى ارغوان.
طرح تلاطم شبنم.
طرح درخت،
                    ـ باغ،
                    ـ باد،
                    ـ باران.
* * *
باران دست تو،
بر دشت سینه‏ام؛
ـ بر شوره‏زار. ـ
* * *
چشمت دریچه‏ى آواز.
بر شارع شکوه؛
بر پاکناى شرقى.

* * *
شرق شراع چشم تو،
                         ـ خورشید.
* * *
خورشید چشم تو،
                    ـ بر خواب؛
               ـ این خوابهاى خاکى ـ
خورشید چشم تو،
                         ـ بر دست؛
                         ـ این دستهاى قطبى ـ
* * *
آیا نگاه تو،
اندوه چشم مرا،
                         ـ آب مى‏کند؟
در بارش شعاع چشم تو،
                                   خورشید؛
در قامت تلاطم دست تو،
                              طوفان!




طنین






از این دلتنگ باغستان گنگ پرهیاهوى مه‏آلوده،
از این بیراهه‏هاى تیره‏ى دلگیر،
نگاهم عابرى خسته.
دو دستانم:
               ـ دو موج رانده از ساحل
               ـ دو عریانى
               ـ دو سرگردان سردرگم.

صداى زنگى زنجیرهایى
                              ـ در عبور ممتد تک‏تک خطوط محو آئینه
ز دالانهاى تودرتوى یک کابوس،
زند فریاد.
و نقشى سخت مبهم،
                    ـ سخت آشفته،
به بوم خاطراتم رنگ مى‏گیرد.
نمیدانم چه نقشى مى‏خورد بر پرده‏ى پندار.
                                        نمیدانم.
هلا،
          ـ اى مغز مفلوجم!
* * *
ترا اى آنکه بودى آشنا،
                                   ـ با موجهاى رانده از ساحل!
ترا اى آنکه با من نیستى!
با چه احساسى بگویم؟
                         ـ در دیار پرهیاهویى که من هستم،
دیده‏ها را آیتى از آهن و پولاد.
دستها خالى.
قلبها چون تکه‏هاى محکم سنگ است.
* * *
ز راه دور و طولانى،
ز راهى از عبور رهروى خالى،
ز راه در غبارى،
                    ـ یا که در نورى،
نمیدانم کدامین راه؛
ز هر راهى که مى‏آیى،
                         بیا اینجا!
و از این هاى‏هوى باغ و زنجیر و سیاهى‏هاى کابوسم،
به سیر ساده‏اى،
                         ـ در برکه‏ى آرام چشمانت،
مرا،
          ـ مهمان دریاى صداقت کن!
مرا،
          ـ این حجم تاریکى ـ
مرا،
          ـ سرشار نور پاک پاکى کن!
که من در خود،
درون قاب شب،
                    ـ تنها،
                    ـ چه تاریکم؛
که من اینجا،
چه محصورم،
میان حلقه‏اى از سایه‏هاى مبهم و مرموز.
که من اینجا،
                    چه غمگینم.



لالائى بلند ستاره







در بادها،
در بادهاى حادث مسموم،
ناآرمیده‏ترین نام،
                         ـ نام توست.
* * *
نامت رها،
بر قامت لمیده‏ى آوار.
بر طاقت لهیده‏ى آوار.
تا بت شکسته بود،
در یورش شبانه‏ى آن مفرغ سیاه ؛
ـ منفور، منفرد،
                         جادوى مستتر ـ
* * *
اى درد بى‏امان!
اى اضطراب مشدّد!
در اتّصال زایش این لحظه‏هاى سخت.
بر گور دستهاى تو
                    ـ شایق،
لالائى بلند ستاره.
در برکه‏هاى خواب.
تا کى شقایق غمگین،
در سوگْ مرگ ساده‏ى اوراد باد،
                                        ـ برنشیند
شاید دراى قافله،
اینک،
               ـ خطوط مبهم خون پگاه را،
بر گرده‏ى خمیده‏ى خاک،
                              ـ بر نویسد
شاید عبور باد را،
در منطق مناطق ممنوع...
شاید عبور را
بر جاى،
               ـ بر بدوزند .




طعم تلخ مجرد
به پاس اندوه مهربانْ خواهر خوبم
«ماه منیر»                    






و دستهاى تو آن شب،
                         چه دستهاى سردى بود.
و شب،
          چه بوى غربتى مى‏داد .
زمان،
در انعقاد برودت،
                         ـ چنان قدم مى‏زد،
که حدّ فاصل پایان لحظه،
                              تا آغاز،
به قدر طول قامت شبهاى تار یلدا بود.
* * *
کجاست آیت نورى،
که بر مسیر زمانهاى کودکى،
به انحناى نهان،
                    ـ در فضاى حافظه‏ام،
خط سلیسى بود؟
* * *
بیا به حیطه‏ى زهدان روشن خورشید،
بیا به شوکت ذهن پرنده‏ها،
                              سفر کنیم آغاز؛

یکى صدا مى‏زد.

و من،
که با تمامى سرماى دست تو،
                                   ـ در دست،
به یاد خواهر خوبم،
که سنگ قاعدِ بى‏حاصلِ صبورى‏هاست.
به یاد خواهر خوبم،
که حجم غایىِ گسترده‏ى محبّت‏هاست؛
به سیر عاطفىِ استعاره،
                         ـ مى‏رفتم،
به روى پیکره‏ى آبها،
                    مى‏نوشتم:
                                   ـ روز.
به روى پیکره‏ى خوابها،
                         ـ مى‏نوشتم:
                              ـ نور
نوشتم: ـ... آه
* * *
و شب به وسعت هر شب،
                              ـ کمانه در آوار،
تب سیاهى را،
نموده بود آن شب.
و سیب تجربه‏هاى دلم،
                         چه طعم تلخى داشت.




بارعام
براى آن دورترین رؤیا            
که با عشق در من، تنها یک سراب بود







همیشه دیر بود
همیشه دور
* * *
وقتى که آمدم،
هر بار،
هر بار،
               از گرد راه؛
دیگر صداى دور جرس بود،
دیگر صداى باد،
                         ـ که مى‏سرود،
آواى غمگنانه‏ى راهى دوباره را،
راهى که مى‏روم،
               هر بار،
امّا همیشه دیر مى‏رسم.
امّا همیشه دیر مى‏رسم.
* * *
ذهنت،
در انفجارِ عبورِ کدام خاطره بود!
وقتى که دستهاى مضطربم،
در اشتیاق دو دستان ملتهبت،
زیباترین ترانه‏ى ایثار را،
                                   فرو مى‏خواند؟

جسمت چگونه رعشه‏ى طولانى تپیدن را،
در اشتیاق رسیدن به ساحت کبریت،
بر جام دستهایى،
                         ـ همیشه عاشق،
                                             ـ مى‏ریخت؟
وقتى کشاکش اندامت را،
آواى دور جرس،
                    فریاد مى‏کشید.
* * *
نامت تمام،
          مکشوف
راه تو:
               ـ کوچه باغ؛
باهاى هوى مستى هر رهگذار کور.
دیوار جسم تو،
دیوارِ یادگار.

چشمت چگونه بود؟
دستت چگونه بود؟
باغت چگونه؟
               هنگام بارعام.




در سکوت








ببین که بسته شد افق.
شکسته شد صفوف ساده‏ى سپیده‏ها؛
در این عروج ساکت و سیاه.
* * *
و در ظهور خامشى،
               ز بادها.
               ز یادها.
فرازِ این مه غلیظ و تار
                         ـ این جمود آشنا ـ
که بر بسیط خاک ،
                    ـ رفته رفته،
                    ـ ریشه مى‏زند،
نشسته‏ام،
به راه،
          ـ در تألّم از سموم باد هرزه‏گرد.
* * *
کو نگاه آشنا؟
               شب چه ساکت است.
و در سکوت این شب سیاه،
                                   ـ مانده‏ام من و غمى،
که آشناترین ترانه‏هاست؛
                                   با دلم،
که بر سپیده پیله مى‏تند.
و دشتْ  دشتِ  تشنه‏ى دو دست خود،
که بى‏سبب در انتظار چشمه‏هاى پرتلاطم محبّت است.
چه ساکت است، شب؛
                         چه ساکت است.




با شب




دیگر چرا به ابر،
                    ـ نسْپُرم؟
درد عظیم خانگیم را،
کین ابر بى‏شکیب،
تفسیر روشنى است،
بر مرگ هر پرنده‏ى غمگین.
* * *
با شب صداى ماتم خاک از ستاره مى‏آید.



پژواک





صداى غربت غمناک خویش را،
                                   ـ یک روز،
به دشت،
               ـ خواهم برد.
و در پناه صادقانه‏ترین احساس،
به خاک،
               ـ خواهم داد.
و خاک،
به گوش باد بازیگر
و باد،
               ـ به عصمت شنهاى داغ،
                                        ـ خواهد خواند:
که در فضاى سربى این کوچه‏ى عفن آلود،
هوا،
          ـ براى نفس کشیدن نیست.
و جا،
براى زیستن، نیز.
* * *
زمان بدوش مى‏کشد،
                    ـ بار انفجارى را،
و من،
که از تمامى این سایه‏هاى آبستن،
به ابر مى‏مانم،
در انتظار یک جهش از خط زمان هستم.
و یک جرّقه‏ى کوچک.
و یک جرقّه‏ى ناچیز.......
یک انفجار طولانى.
* * *
کجاى فرصت این لحظه‏هاى بى‏برگشت،
مرا تظلّم یک قلب عاشقى خندید؟
مرا تظلّم یک قلب عاشقى زایید؟
کجاى قامت این لحظه‏هاى تاریکى،
لباس عافیت نور مى‏توان پوشید؟


چه ساده بودم من.
زمان کودکیم را،
                    ـ بیاد مى‏آرم؛
که فکر مى‏کردم:
آسمان تا جاودان،
                         ـ آبى است.
مردم شهر،
خانه‏هاشان پُرِ نور.
باغهاشان پُرِ گلهاى صداقت.
همه،
          بى‏هیچ سخن،
آیتى از غایت ایثار و محبّت هستند.
لحظه،
          ـ سرشار.
          ـ و پاک.
* * *
کودکى نقش نوازشگر خوشباورى است.
* * *
آسمان تا جاودان،
                          ـ خالى.
خانه؟
          ـ تاریک.
          ـ و باغ؟
سالهایى است که از زمزمه‏ى رویش احساس،
                                                  ـ تهى است.
* * *
به چه جز باد توان گفت،
                         ـ که در خانه‏ى ما،
سفره‏اى هست،
و نان هست،
و هر چیز،
که در سایه‏ى ادراک زمان.
دست پربار و سخاوتگر این قرن
                              ـ بما بخشیده است،
همه؟
          ـ هستیم
                         ـ دریغ؛
کوچه از زمزمه‏ى عشق،
                              ـ تهى است.
* * *
به چه جز خاک بگویم،
                    ـ دیشب،
یک نفر مرد!!
روى دیوار شقایق،
                    ـ شاشید؟
و گلى را،
               ـ در شب،
به شقاوت،
               ـ بخشید؟
* * *
نفسم سخت گرفت.
دلم از درد پر است.
باید از مسلخ این دخمه‏ى تاریک،
                                   ـ گریخت.
باید از سایه،
                    ـ به خورشید رسید.

فکر پرواز؟
                    ـ گذشت؛
                    پر ِ  پرواز.
سفرى باید کرد.
سفرى باید کرد.




جهش






در فراموشى ترا،
همچون حبابى روى آب آبى برکه،
به دست باد بنیان‏کن،
                    به پوچى میسپارم من.
* * *
بودنى چون آب راکد،
مرده،
          در مرداب.
خفته،
          در گنداب خاموش فراموشى.
دگر کافى است.

تا به کى،
چون شاهدى بر هر عبور هرزه‏اى،
                              هر سو دویدنها؟
سیل باید بود.
باد باید بود؛
               ـ باد توفانزا ـ
صدا؟ نه؛
یک جهان فریاد.




تمنا









من از این مردم بیگانه مى‏ترسم.
من از دیوار هر دیوانه مى‏ترسم.
که این سنگین سیه‏گون سایه‏هاى کور بازیگر،
سواد سرد و ننگین هزاران قرن تاراجند.
* * *
تو اى آرام!
               اى خاموش!
کران بیکران پاک آغوشت.
پناه فصل فصل مرده‏ى دستم.
مرا با خواهشم،
                    ویرانگریهایم،
به عمق خواهشت،
                    آزادگى‏هایت،
پذیرا شو!
که من در سایه‏ى دیوار،
                              مى‏پوسم.
که من در حسرت خورشید،
                    مى‏میرم.
مرا. اى گرم!
اى روشن!
به محراب تنت بنشان؛
نوازش کن.
نوازش کن.
که من بیزارم از این سردى صامت.
که من فریادم از این موسم تاراج.




در شقاوتى جارى







تو اى یگانه‏ترین مهربانِ مهرآموز!
تو اى یگانه‏ى پاک!
مگر نمى‏دانى،
که در خطوط مبهم هر دست،
                         ـ شقاوتى جارى است؟
و در عبور کوچه‏ى ما
                              ـ سنگفرش تنهایى.
حکایت غمبار هجرتى دور است؟
صداى خسته‏ى باد دمنده را،
                         ـ از دور،
مگر نمى‏شنوى؟
صداى خسته‏ى بال پرنده را،
                              ـ در خون؟
دلم براى باد خسته و
                         ـ مرگ پرنده.
                                             ـ غمگین است.
دلم براى آب،
                    ـ بکارت مخدوش ـ
دلم براى خاک،
               ـ داغدار گلگون روى ـ
* * *
من از جلالت اسطوره‏هاى دور از ذهن،
من از قبور رابطه‏هایى عزیز.
حکایت بر باد رفته‏اى دارم؛
و از تمامى آن راه‏هاى نورانى،
غبارْ خاطره‏اى تلخ،
                         ـ مى‏کشم بر دوش.
* * *
ببین،
که آسمان کوچه‏ى ما،
                         ـ در شقاوتى جارى،
براى قلب مرده‏ى ما.
چگونه،
               ـ اشک مى‏ریزد!
ـ پرنده‏اى مى‏گفت.

پرنده دیگر نیست.
پرنده دیگر نیست.
شقاوت لبریز،
                         ـ همچنان،
                         ـ جارى است.



پل

دو دستم را شبى،
                         ـ روى غرور مرده‏ى یک عابرى شبگرد،
میان سینه‏هاى ساکت یک زن،
که جسمش را،
               ـ به پاس مرگ دیرینش،
به پیچ و تابِ هر انگشت،
                    ـ مى‏بخشید؛
میان رخوت شبها،
                    ـ خدا،
                    ـ مرگ صداقتها،
                    ـ و پاکى‏ها،
پلى بستم.



در متن سپید یاس






سرودم را کنون،
                    ـ با اعتبارت.
                    ـ آخرین پیوند!
نثار سنگهاى سرد این اقلیم،
                              ـ خواهم کرد.
ـ نثار قلبهاى مرده و مسخى که میدانیم ـ
بیا با من،
به سیرى تا حلول انجماد نطفه‏هاى خون
و تا اوج غرورى مبتذل،
                              ـ در خامى خوابى طلایى رنگ.
ـ درون ازدحام وحشت جنگل ـ
و در سیر سیاه شب،
تمام اضطرابت را،
ز اندوهى عظیم از هجرت خورشید،
                         ـ با سنگ سیاه شب،
حکایت کن!
که در اینجا،
کسى آیا،
               سرودت را،
کسى آیا.
               سرودم را
براى کودکان.
                    ـ این کودکان مضطرب،
                    ـ تفسیر خواهد کرد؟
سرود زندگى در متن گلهاى سپید یاس.
که ما تنهاترین سربازِ سرگردانِ بى‏سنگر،
پناه از ذهن سبز کودکان مضطرب،
                                   ـ در پاکى خورشید،
                                   ـ مى‏جوییم.
* * *
سفرهایى مرا زین کوچه‏ها،
                              ـ تا اوج سبز رُستنى دیگر،
و تا میعادِ گلهاى سپید یاس،
                              ـ مى‏خواند.




با تو بودن






دستت عبور بود،
وقتى که با بهانه به همراهم آمدى.
وقتى که دست،
                    ـ دست تو،
آواز اشتیاق دست مرا،
                    ـ باز مى‏نمود.
در بستر تهاجم توفان،
در معبر نیاز.


دستت عبور بود،
وقتى که با بهانه به همراهم آمدى.
* * *
دستت عبور بود،
در خوابهاى پریشانى.
در محور سپید تکلم.
در آب.
          آینه.
در خوابگاه عصمت آوازه‏ى فلق.
در گامهاى پر تپش اضطراب من.
دستت عبور بود.
* * *
در دور، دور،
                    که باد،
آواز آبهاى فرو ریختن را،
در بازتاب آینه‏ى چشمهاى بارانیت،
                                             ـ مى‏سرود؛
پرواز من،
در بستر سکون ذهن تو،
آیا کدام خاطره را،
                              ـ باز مى‏نمود.
ذهنت عبور بود.
* * *
در انتظار تو بودم.
با باد آمدى،
هنگام زمزمه؛
همراه عطر یاس،
در کومه‏هاى گم شده‏ى سرزمین تنهائیم.
اینک تمامى خوابم،
رؤیاى آمدنت.

خوابت عبور بود.
* * *
دستم نسیم.
آرام.
آرام و رام.
دستم سکوت را،
                         هرگز نمى‏شکست.
زیرا سکوت،
گویاترین کلام نیاز است،
                              ـ با تو بودن را.
زیرا که آمدنت،
دیگر درون وسعت هیچ واژه‏اى،
                                   ـ نمى‏گنجید.
بودت عبور بود.



اینک تمام آینه






با من که سرکشم،
در قامت بلند؛
در حرمت رهایش آواز.
با من که داغترین شعله‏ام،
گیسو پریش پنجره را،
                              راه؛
در تابش گیاه.


اى نامِ سبز!
اى باد حادثه،
در خوابهاى گریزان کودکیهایم!
اى رویش بلور!
* * *
اینک تمام آینه،
بر رود راه تو جارى.
* * *
من خوابهاى پریشانِ چارسوىِ آبى را،
در جذبه‏ى کشاکش هر ریشه با زمین،
                                   بر گنگى عبور،
روى درخت خاطره،

با چشمه‏سار چشم تو،
                              ـ تعویض کرده‏ام.
* * *
با من که سرکشم،
در قامت بلند؛
بر خط خوب ذهن
تا دور جاى حافظه‏ى روزهاى بارانى،
آواز را تکرار کن؛
                         ـ آغاز را...

اى خوب!
اى سبز!
                    ـ روزهات، همه باران.




من این خرمن گل






تو از کدام راه.
                    ـ غریبانه آمدى؟
تو از کدام راه
                    ـ تمامت خود را،
به وسعت توفان،
رها کردى؟
که این چنین،
                         ـ تمامت این شهر،
براى عصمت آلوده‏ات،
                         ـ غم آلودند.
* * *
تو با کدام رابط خونین،
تو با کدام آیه‏ى چرکین،
به شارع متروک خاک،
به التهاب آینه.
                    ـ رفتى؟
که خاک،
          ـ رنگ گل سرخ پیرهنت
و آینه با آب،
به خود،
          ـ کدورت تاریخ را پذیرفتند؟
* * *
براى وسعت دستان تشنه‏ات!
                                   ـ امروز،
کدام طاقت در خود تپنده را،
                                   ـ با خاک؛
کدام قامت بر پا ستاده را،
                                   ـ با خون؛
به دود،
               ـ به آتش،
به خواب،
                ـ خواهى برد؟
* * *
کنون،
که ذهن خاطى تو،
همه،
               ـ تغزّل گلهاى یاس را،
به خون،
               ـ به خاک،
به اشتهاى نهان،
                         ـ در شقاوت شمشیر،
به سرب،
               ـ مى‏بخشد؛
من این، تمام خرمن گل را،
که در عنایت ذهنم،
به حرمت آواى عشق،
                         ـ مى‏روید،
چگونه،
روى طاقت خورشیدها،
                              ـ بیفشانم؟
که با طلوع ساده‏ى من،
تمام ذهن تو،
در آفتابى گرم،
به رویش گلهاى نور،
                         ـ آویزد؟
* * *
من این، تمام خرمن گل را
                                   ـ کجا بیفشانم؟




باران درد







نامت چگونه،
بر خاطرم نشست؟
نامت چگونه،
در ذهن من،
                    آواز را،
در اشتیاق شکفتن،
                              ـ عقیم کرد؟

آنک دمید خواب؛
بر ساحت سپیده‏ى جارى.
* * *
نامت کجا نشست؟
                    ـ که ننشست دود.
نامت کجا نشست؟
                    ـ که ننشست گرد.
* * *
اى بر عنایت روزم.
                         ـ حکایت اندوه.
بازت تمامت پرواز،
                         ـ در غبار؟

اینک ببار!
بر هر شیار ساده‏ى دستم،
باران درد را،

دستم،
          کشیده‏ترین راه‏هاى بارانى است.
اینک ببار.




   در تبانى با شب





پس از تلفظ گیجى میان فاصله‏هاى عمیق تنهایى،
پس از تبانى شب با گلوله‏هاى دست‏آموز،
من از کدام صبح صادق و شفاف،
من از کدام لحظه‏ى پر اوج
براى رَستن آوازهاى زنجیرى،
                                   از انعقاد قفل،
ترانه‏اى خوانم؟



«فلک را سقف...»
به جاودانه ابرمرد شعر: حافظ





تمام شب نگاهم پاى روزنهاى بسته،
در دیار لاله‏هاى خفته‏ى غمگین،
                                   سفر کردم.
تمام شب،
به روى راه‏هاى تیره،
                         در عمق نفسهاى سیاه شب.
هزاران سنگلاخ وحشت و تردید،
                                        در راهم؛
ازین سوى افق،
                    ـ تا نقطه‏هاى روشنى،
                    ـ کان روزهاى دور و طولانى،
به ذهن ساده‏ى شبها،
                              مقرر بود.
* * *
تمام شب،
نفس در سینه‏ام، آواى تلخى،
ـ در عمیق مرگبار زندگى،
                              ـ با خوابهاى خیره در خوناب ـ
و با تاب تپش‏هاى دلم،
ـ طعم تمام وحشتِ تنهایى‏ى این عابرانِ خسته‏ى خاموش
در خونم،
چو آوار غمى،
ـ روى غرورى مرده،
                              ـ سنگین بود.
* * *
تمام شب،
غم تنهائیم را،
ـ باز در گوش تمام بادهاى عاصى و سرکش،
سخن گفتم.
مگر شب را،
نهایت روزهاى روشنى،
                                   ـ در راه؟
تمام وعده‏هایت را،
«بیا تا گل برافشانیم و مى‏در ساغر اندازیم»،
بدوش کودکیهایم سپردم،
                                   ـ تا تماس نفرت ذهنم.
مگر آواى سرخ و سربى‏ى امروز را،
                                             ـ در پى،
به راه وسعت این لاشه‏هاى گنده در خوناب،
سرود سبز فردایى؟

دلم مى‏خواهد این پروانه‏هاى بسته‏بال خسته را،
ـ دور از تمام پستیت،
               ـ اى صبح کاذب!
               ـ اى فریب ناجوانمردانه!
               ـ اى ما را براه خود کشانده تا بدین تنهایى غمبار،
               ـ غرقه در غوغاى خون و
                                        وحشت زنجیر.
کشانم پر، به اوجى،
                    ـ در فضایى،
                    ـ بى‏نهایت دور.

دلم مى‏خواهد از پروازهاى هر زمانى،
ـ زندگى را لاى انگشتان خود.
ـ تا لحظه‏هاى انفجارى سخت،
                                                  بفشارم.
* * *
چه کس اینجا،
درون پهنه‏ى تاریخ،
                              ـ برخیزد
و دستش را،
میان دستهاى من،
نشاند،
               ـ تا طلوع وحدت جاوید گاهى در تفاهم.
و در پاى تظلّم‏هاى این شبهاى بس تیره،
«فلک را سقف بشکافیم و طرحى نو دراندازیم»

چه کس با من،
سخن از نور مى‏گوید؟




در کوچ






بر دلم، اندوه من،
ـ میراث خواب عابرى در کوچه‏هاى پرت تنهایى است.
در نگاهم،
               جاى پاى هجرتى منقوش.
اى نگاهت،
               جاى پاى رجعت پاک پرستوها!
در هواى آن صداى خفته در آئینه‏ى خورشید،
راهِ تا باغِ سحر را،
تا دیار زجرتى بیهوده،
                              پیمودم.

* * *

این سحر،
          ـ معتاد عزلت‏هاى تاریک و سیاه شام افیونى است.
* * *
اى تو چون آوار غم بر سینه‏ام،
                                   سنگین!
با تمام غربتت،
                    ـ در قامتم
                                        ـ جارى!
تا زلال چشمه‏سار روشن باران،
از کدامین پلّه،
                         ـ شاید!
راه را آغاز؟
از کدامین سوى باید،
                              ـ رفت
                              ـ تا پرواز؟
* * *
در فضا، دارد صداى خش خش زنجیر مى‏آید،
ـ و دارد باد، مى‏آید،
ـ و دارد، بوى ننگ و نفرت و خونابه مى‏آرد.
* * *
با تمام قدرتم،
                         در قفل.
بر تمام فکرتم،
                    پرواز



   در سوگ آفتاب
بر مرگ جلال آل احمد


با من تو اى غریب!
اى رسته از مخافت این کوچه‏هاى درد!
دور از لجاجت زنجیرهاى سرد!
از پچ‏پچ پرنده‏ى قاصد،
                                   ـ سخن مگوى!
شب،
          ـ این قصیده‏ى سردرگم و سیاه،
اندوه مرثیه‏اى است،
در سوگ آفتاب.



   تا شعله‏هاى سرکش کبریت









آن شب خطوط سبز نیازى دوباره با من بود.
آن شب که عابر مستى،
در رهگذار پرملامت بادى گریزپاى،
بر خاطرات مرده‏ى من،
کبریت مى‏کشید.
* * *
من با تمامیم،
                         از آرزو  لبریز،
با آنکه با غرور،
روى خمود ماتم خاک زمین ماه،
                                   آواز خوانده‏ام،
شکل تهاجم شب را،
در بندبندِ خاطر خود، باز دیده‏ام؛
شکل عبور دانه‏ى رنگین آهن و پولاد.
شکل فزایش ماتم؛
                         ـ گرایش باروت.
* * *
آیا شعاع روشن خورشید،
بر انعطاف سرخ شفق،
با ساده‏ى سپیده‏ى موعود،
در امتداد بارش این لحظه‏هاى درد،
مرده است؟
* * *
شب در نمود ساکت فکرم،
همواره ضابط فریاد بوده است.

آن شب خطوط سبز نیازى دوباره،
                                                  در ذهنم،
تا شعله‏هاى سرکش کبریت.
فریاد مى‏کشید.




در رهگذار باد
براى احمدرضا دریائى




بى‏تو اى آینه‏وارى که به رخساره‏ى خود،
قامت قدرت فریاد مرا،
                              ـ مى‏شکنى!
من تمامییت خود را،
به تمامییت خورشید،
                              ـ درآویخته‏ام.
و نه هرگز، دل خود را،
به شیار خط تاریخى تو،
نقش فریبنده سرابى که تو خود ساخته‏اى،
                                        باخته‏ام.
* * *
من نه دیوار بلندم که خرابیش،
                                   ز پى.
من نه توفان دل آکنده‏ى دریام،
                                   که خوابیش،
                                                  ز پى.
من تمام تپش طاقت توفان و،
                                   ـ قدِ قامت دیوار بلندى هستم؛
که توام هیچ،
                    ـ به سیرِ خط در کام غباریت،
                                                  ـ نشناخته‏اى.
* * *

من که چون فطرت خورشید به جاویدیى نورم،
                                                  جارى.
من که در تهنیت دست صمیمانه‏ى خویش،
به پرنده:
               ـ پرواز.
به سپیده:
               ـ آغاز.
و به تاریکى‏ىِ شب، پنجره‏اى بخشیدم،
که از آن،
               نور بریزد،
                              بر شهر
با تو چونم، چو درآویزیىِ ساحل با موج،
                                             نستیزم؟
تو که چون گستره‏ى نقش رها در باغى،
و گل و بوته‏ات از سرخى‏ى خون دل اجدادى‏ى من،
                                             رنگین است
* * *
من که در رهگذر باد،
چو باران،
               چون ابر،
فکر نازایى جنگل هستم.
دشت تف کرده‏ى شب را،
ز چه با خود نکشانم،
به سریر رخ بارانى‏ى روز؟
* * *
من در آغوش تو اى آینه وار!
من در آغوش تو اى رخوت بیداریىِ خواب‏آلوده!
دست دریائىِ خود را،
ننهم، در کف تارا جگر فرصت باد.
ننشینم، در راه.
من تمامییت خود را،
به تن طاقت خورشید،
                              ـ گره مى‏بندم.



   نقش

براى سرخ گل خونین این باغ، خسرو
که این شعر را گه‏گاه زمزمه مى‏کرد.





در عمق خوابهاى سنگین،
فریاد شاخه‏هایى،
                         در بادهاى سربى.
نقش سیاه خون بود،
بر گیجگاه دیوار،
تا حیطه‏ى مترسک،
این پاسدار سنگى،
                         بر حرمت میادین.
* * *
در قلب کوچک ما،
آواز خاک بود و،
                              آغاز سبز رُستن.




   خوابت حرام باد







در پیچ و تاب خنجر،
درهاى هوى زنجیر،
در خوابگاه خوناب،
در آب،
ـ گسترده‏ى سراب ـ
دیگر عبور چیست؟

* * *

آیا عبور دست تو،
در بادهاى توفانى،
در راه‏هاى بارانى،
از ژرف ظلمت این خوابْ دخمه‏هاى بى‏برگشت.
آواز دست بسته‏ى ما را،
با خود چگونه خواهد برد؟
تا موجهاى جارى مواج.
تا حاجتى ز رَستن این خوابهاى زنجیرى.
با خود، چگونه...
* * *
با خود چگونه خواهد برد؟
آغاز التهاب عطشناک گامهایم را؟
تا وسعت تراکم ریزش.
تا حیطه‏ى تمدّد خورشید.
* * *

بر پیکرم عبور نشئه‏ى تلخى است.
* * *

خوابت حرام باد!
بیگانه مرد،
                    با دستهاى خونیت.
خوابت حرام.


خوابم حرام،
               ـ هاى!
تا لحظه‏ى شکفتن.
تا لحظه‏ى قیام.
خوابم حرام.
* * *
میعاد در ظهور است.




   آنک تلاوت آیات سرب






اینک من از فراز تهاجم،
اینک من از فراز یورش مسموم باد،
اینک من از هجوم،
                         مى‏آیم،
و بال خاکى خون را،
در بازگشت قدمهاى صامت مردان،
از صحنه‏ى نبرد،
بر چهارسوى پهنه‏ى پرواز
                         مى‏گسترانم.
* * *
اى خاک منحصر!
اى باد ساکت سیار!
آنک تلاوت آیات سرب.
آنک مرور صفحه‏ى آهن
                              بر گرده‏ى ولادت آتش.
آنک غبار.
* * *
پشتم کتیبه‏ى شلاق.
بر آتشم بگیر!




   در نبض منکسر








با بازتاب خاطره،
بر خطّ سرخ انفجار
راهى نمانده که در خواب،
                                        ـ نگذریم.
* * *
در خوابْ خاطرِ یک اضطراب گنگ،
ماییم و
               ـ پاى بسته.
ماییم و
               ـ فکر خسته.
طرحى براى یورش.
طرحى براى بارش.
طرحى براى عصیان.
طرحى براى آتش.
* * *
اینک،
               ـ تمامَتِ توفانِ منتظر،
بر نبض انکسار،
در دستهاى تو،

تخمیر مى‏شود.

من با کدام سلسله،
                    ـ در انقباض دست تو،
                                        ـ فریاد مى‏کشم؟
دست تو بسته
                    ـ گلوگاه آب را.




   اینک شتاب






اینک شتاب کن!
اینک شتاب.

باد از کدام سوى،
                         اینگونه پرتپش
                         اینگونه پرتلاش
آغاز انفجار نیازى نهفته را،
در خطّ حادثه،
                         اعلام مى‏کند؟
* * *
چشمم دریچه و،
                         ـ دستم نیاز.
* * *
با من عبور کن!
از مرزهاى بسته.
از مرزهاى آهن.
از مرزها.


اینک شتاب!
دارد غروب،
مى‏آید این زمان،
در پاى کوره راه.
اینک شتاب کن!
گم کرده‏ام پگاه.
* * *
خورشید مرده بود،
                         ـ انگار ـ
آنگه که رام،
               آرام،
               مى‏آمدى ز راه.
ـ گسترده، بر کسالت آوار. ـ
* * *

خورشید مرده است،
وقتى تو نیستى!
وقتى که مرده،
                         ـ راه مى‏روى!
وقتى که مرده،
                    ـ دست مى‏زنى!
وقتى که مرده،
                    ـ فکر مى‏کنى!

وقتى تو نیستى،
خورشید مرده است.
اینک شتاب کن!
در پیچ و تاب رُستن.
در پیچ و تاب.
اینک شتاب.




   خواب






تو با فزایش شب،
                         ـ آمدى ز راه.
و شب ز آمدنت،
تمامى‏ى روزم شد.

دریغِ خواب طولانى؛
که در خطوط مبهم تاریکى،
عبور آسان نیست.
* * *
چگونه باید رفت؟
ازین خوابگه،
                    ـ زین سرداب؟
چگونه، باید رفت؟

دیارِ دورِ منتظر!
کجاست میعادگاه!
که سرزمین من اینک،
ز خواب،
               ـ خوناب است




فرود قطره‏ى خون سیاوشان
براى منوچهر رزاقى



باید به راه،
آموخت،
اینک چگونه،
               ـ شاید! ؛
فانوسى بود،
خورشیدوار.
روز،
دارد نیاز،
آواز را.

نور،
پاشیده بر پگاه.
* * *
باید گذشت.
باید که خوابْ خاطرِ سنگین راه را،
                                             بر دوش،
ـ آن افتخار هزاران ستاره را،
بر تارک درخت کهنسال قرنها ـ
انداخت،
               در دیگ یک خرند*،

* در نواحى غرب ایران، به ویژه در زادگاه من «تویسرکان» کشاورزان در جایى
مناسب گودالى حفر کرده و آن را از کود انسانى پر مى‏کنند، سپس با خاک مخلوط
نموده و در مزارع مورد استفاده قرار مى‏دهند. مردم در اصطلاح این گودالها را خرند
مى‏گویند. اما در کتابهاى لغت، ردیف، قطار و چیزى را در پهلوى هم چیدن آمده
است.
در سطل صابر این خاکروبه‏ها.
باید گذشت؛
از روى این تعفن تاریخى سیاه.
* * *
خورشید مى‏شکوفد،
                         ـ آى!
اینک که قامت بر پا درخت خانه‏ى ما را،
                                        غربیل مى‏کنند،
در زیر ظلمت پنهانى غبار.


خورشید مى‏شکوفد؛
از هر فرود قطره‏ى خون سیاوشان.
* * *
دارد صداى رویش آوازهاى گم شده‏اى را،
مى‏آورد نسیم؛
از پاى هر جوانه‏ى نوزاى دیرپاى.
* * *
شب از نمود خامش خود.
                              ـ شرم مى‏کند؛
وقتى که روز،
آواز سر دهد.




در کدورت شب








بر توده مى‏گذرد،
حجم سترگ خواب.
ـ بیتوته‏هاى غم گرفته‏ى متروک ـ
در اتّفاق مستى این شامهاى ویرانى.
و گامهاى مضطربم،
بیهوده ذهن ساده‏ى خورشید را،
به میهمانى دستهاى منتظرت،
آواز مى‏دهند.

شب در کدورت خود،
                         ـ تاب مى‏خورد.
و خواب،
تنها رسالت این قلب‏هاى تاریک است.
* * *
اینک تو از کجاى لحظه‏ى پرواز،
                                   مى‏آیى؟
که این چنین غریب،
                              مى‏نمایى؟




به اعتماد آینه
براى عزیزم: مصطفى فتحى



با من،
               ـ تو در کمانه‏ى آوار.
               ـ در کشاله‏ى اندوه،
تا دوردست خاطره‏هایى پریده رنگ،
در انکسار ذهن،
مى‏تازى.
با شب؛
               که خواب را،
آرامتر، اجابت یک استحاله مى‏داند
و خواب؟
هستى به ته رسیده‏ى راه است،
مردن،
          ـ درون پیله‏ى تنهایى عبور.
* * *
دستم نیاز رویش دستان پرتوانت را،
                                        حس مى‏کرد؛
آنگه که مى‏گذشت،
بر تارک تحرک فریاد.


و باد!
دیگر، به هیئت توفان،
                                   ـ مرا،
                                   ـ ترا،
در خویش مى‏فشرد.


و باد!
دیگر به هیئت آتش،
                         ـ مرا.
                         ـ ترا،
در خویش مى‏شکفت.
* * *
تنداب!
تندر!
اینک دمیده‏ترین آتش شکفته‏ى راهم،
               ـ نثار قامت برپا ستاده‏ات بادا.
* * *
* * *
ما از مزار له شده‏ى دستهاى بالنده،
و از لجاجت خاموش خاک،
                              مى‏آییم.
و قاب پنجره.
ـ در زخم قلب ما،
راهى است،
               به اعتماد آینه،
               در غایت شکوفایى.




بازگشت   1
براى نازنینم نصرت رحمانى
که این سان ساغرِ تنهایى و خواب مرا شکست


اینک،
دوباره،
                    ـ مى‏آید.
در کوچه‏ها،
در کوچه‏هاى صامت و تنها،
                              صدا
صداى جارى گامم؛
سنگین.
ستبر،
               ـ که مى‏شکند،
دیوار ذهن کهنه‏ى شب،
ـ دیوانه پیرِ کورِ کسالت ـ را،
در پرسه‏هاى خامشِ در باغهاى ملالت.
* * *
اینک،
دوباره،
          مى‏آید،
فریاد نیلبک،
از کومه‏هاى قدرت دستم،
                              عازم.
                              عظیم،
خون شکفته‏ى جارى،
بر راستاى تفته‏ى رگهاى تشنه‏ى این دشت.




بازگشت 2







آه‏اى تو!
               تو!
               ـ ا زکدامین تبار،
درون هسته‏ى فکرت،
                    ـ شراب مى‏نوشى؟
که مست کهنگیت،
                    ـ در شراع چشمانم،
عبور مرده‏ىِ بر، آبگند خونین است.
و بر جنازه‏ى فرعونِ خاک خاموشم،
عتیقِ دست تو،
               ـ آن گونه سخت،
به مومیایىِ این کوچه،
                    ـ پیوسته است،
که خوابْ تحفه‏ات،
                    ـ آنک:
صلابت سربین.
هواى فاسد آهن.
فضاى خسته‏ى باروت.
* * *
فرود نیش تب‏آلود پستِ «آنوفل»،
عتیقِ دست تو،
               ـ بر شانهْ شاخه‏ى باغم.
* * *
تو از کدام تبارى؟
که بر دیار تو،
                    ـ انگشتهاى یائسه، مى‏رانند.




بازگشت  3








به پایمالى خوابت، چنین غریب،
دوباره مى‏آید،
بر وسعت کبیر نبردم،
                              صدا؛
صداى غرّش رعد قبیله‏ى ساطور.
شعاع تابش برق عشیره‏ى خورشید.

صداى نعره‏ى گامم،
                    سنگین.
                    ستبر،
ـ که مى‏شکند،
دیوار ذهن کهنه‏ى شب،
ـ دیوانه پیرِ کورِ کسالت ـ را،
در پرسه‏هاى خامشِ در باغهاى ملالت.
* * *
اینک،
دوباره،
               ـ مى‏آیم.
و با نیاز آمدنم،
بهارِ رویش دستم،
                         ـ ز باغ بیدارى،
به خویشْ حاجتِ در خود تپیدنم،
                              ـ آنسان،
به جلوه‏هاى شفق،
                    ـ در خطوط گرم سحر،
وسیع خواهم شد،
که در حرارت سوزان نبض آئینه،
سُلاله‏ى روز شکفته را،
                         ـ مانم

دوباره مى‏آیم.
دوباره مى‏آید.
دوباره مى‏آییم.
دوباره...




شب گیر



طلوع دست تو
                         اینک:
                                        غروب
نمود خامُش شب،
شروع شارع تب،
                    بر مصب پیشانى.
شیوع رابطه،
                    با مرگ.
                    با مرداب.

غروب دست تو،
                              اینک، تمام،
                                                  غم



جلجتا
براى دوست و استادِ ارجمند: دکتر اسماعیل خویى





بر بازوان خسته‏ى خاکسترین خاک،
ـ دیرینه سال خاطر خاموش،
                         مدهوش،
                                   رازدار ـ
بر دشت گُر گرفته‏ى متروک،
بر سنگوارْ فرصت ریزش،
بر کوچه،
               ـ بر طلوع،
آیات التهاب غریبى است،
                              ـ در عبور.
آغاز انفجار عظیمى است،
                         ـ در ظهور.

اى رهگذار!
اى پر غرور!
               ـ مرد.
اى خشم!
اى انفجار!
برخیز،
               ـ خیز بردار،
                         ـ فواره‏وار.
                         ـ بى‏فرصت سقوط ـ
اى رازدار!
طوفان انتظار!
برخیز!
با جامهاى کشاکش،
در گردگاه چرخش فریاد.
* * *
اینک در این عبور،
سوداى هیچ رنگ
                    در پیچش نبرد،
آئینه‏هاى قامتِ فریادِ طاقت ما را،
رنگین نمى‏کند؛
سرخیم،
               ـ سرخ.
خونیم،
               ـ خون.
گلواره خونْ نواىْ سرودیم،
                              ـ سرود.
آواره رود،
ز اقصى نقاط خواهشِ رُستن،
                              رَستن،
حاجت،
          ـ به رستخیز،
                         خیز،
برخاستن.
راندن،
          ـ ز مسند هجوم،
بر خوابگاهِ خوناب.
* * *
اینک، کلام،
تنها کلام،
          ـ واژه،
تمثیل،
          ـ استعاره.
                    ـ و تصویر.
پیمانه‏هاى قدرت دستان قائم ما را،
مملو نمى‏کند.
تسلیم نیست،
               بر واژه،
                              ـ بر کلام.
سیلیم!
               ـ سیل،
قامت کشیده،
توفنده.
ویرانگراى،
               ـ ویرانگر.

سرخیم.
          ـ سرخ.
رقصنده بال.
جارى.
          ـ مواج.
با قلبهایمان،
                    دریا،
                    دریا.
                    دریا.
گسترده،
همواره. شرب.
               ریزش.
               زایش؛
خاکسترین زمینِ خسته‏ى فرتوت را،
                                   سیراب.
* * *
خورشید،
آواره‏تر،
                    ـ عظیم‏تر.
همیشه.
همیشه.
در زیر ناخن من،
                    گیج مى‏خورد.

آرى.
آرى،
اى رازدار!
توفان انتظار!
در هر کلاله‏ى انگشتهاى بسته‏ى ما،
نیروى انفجارِ بى‏نهایتِ خورشیدى است،
                              در حال انهدام.

اى انحناى هرچه چاوش مستانه!
بر روىِ بامهاى غرورى شکسته،
                              ـ خرد!
اى مبتذلترین سرود!
سیاه دوده‏ى آهن
براده‏ى خنجر
               در نهرهاى خاکستر
اى بارش حرام!
                         برهرچه حُر،
                         بر هرچه حرمت!

چونین منم،
               که تاب من از ورطه‏ى خیال،
                                        ـ دور،
چونین منم،
                    ـ که دست من از سایه‏سار رخصت پرواز،
                                                                 ـ باز.
بادم
          ـ در اهتزاز.
رودم!
توفنده، باز.
چونین منم،
کندیشه نیست،
               اینک مرا.
جارى شوم،
بر هرچه هرز،
بر هرچه، چاک چاک،
چالابهاى پر تعفن،
                    ـ مرداب وار.

خویشم.
خورشیدگون،
                    اندیشم.
ایثارم.
          ـ ایثار.
تابنده،
          ـ ناب.
* * *
اینک. نه نور،
               تابش،
                    ریزش، ـ حتى ـ
آوارِ بارِ قدمهاى شارقِ ما را،
                                   راضى نمى‏کند.
خشمیم!
          ـ خشم.
راهى،
          ـ رها.
دیوانه،
          ـ دیوانه،
                         ـ دیوانه.
* * *
آى!هاى!
اى رهگذار!
               ـ پر غرور مرد!
اى انفجار!
دریاب،
               ـ دریاب،
که سرزمین من اینک
هر تکّه،
          ـ تکّه،
چون کوهى است
جلجتایى،
که در آن، مصلوبیم،
                         ـ مصلوب.

ما را تو! دریاب،
اى خشم!
               ـ اى خروش!
دریاب!






     شب در نمود ساکت فکرم
     همواره ضابط فریاد بوده است
                         * * *
     آن شب خطوط سبز نیازى دوباره در ذهنم،
     تا شعله‏هاى سرکش کبریت
     فریاد مى‏کشید.
                                        نقل از صفحه 83